Ik moest het even opzoeken, maar vorig jaar mei heb ik met zwager Cees en mijn schoonvader al een keer een ronde over Goeree Overflakkee gefietst. Vrij snel daarna kwam het idee om de ronde wat verder uit te breiden door nog een eiland verder te gaan en via Schouwen Duiveland te fietsen. Dat plan stond dus al bijna een jaar op de verlanglijst, maar vandaag was het dan eindelijk zo ver.
Ik heb me voorgenomen om alle resterende weekenden tot aan de AOtour van 9 september a.s. een fietstocht van rond de 150km te fietsen. Afgelopen zondag viel dat voornemen door de regen letterlijk in het water. Maar gelukkig waren de weersvooruitzichten voor vandaag prima (droog en niet veel wind) dus een mooie gelegenheid om het "Schouwen Duiveland plan" te gaan uitvoeren. Zwager Cees is net terug van vakantie en vandaag ook weer van de partij. We vertrekken rond 07.00 uur met als motto het heerlijke cliché: "dan heb je ook nog wat aan je middag". Om 06.50 uur staat Cees al te trappelen voor de deur (de rust in de vakantie heeft hem klaarblijkelijk eager gemaakt..:-)
We hebben op de heenweg wind mee. Bij Maassluis pakken we de veer naar Rozenburg en van daar gaat het via Hellevoetsluis naar Goeree Overflakkee. Via de Brouwersdam naar belanden we in Brouwershaven. De Garmin grafiek hieronder doet suggereren dat ik bij het begin van de Brouwersdam aan het waterfietsen ben geslagen, maar dat ligt gelukkig aan de Garmin. Die had onderweg een paar keer kuren en heeft een tijdlang niet goed geregistreerd.
Op de Brouwersdam
Vanaf Brouwerdam kregen we de wind echt goed in de rug en konden we heerlijk vaart maken. Om de beurt de kop overnemend gaat het via de Grevelingendam en Oostflakkee naar de Haringvlietbrug. Bij Paviljoen Hellegat is het tijd voor een koffiestop. Uiteraard ontbreekt de appeltaart met slagroom niet!. Het toeval wil dat we hier de vorige keer ook gestopt zijn. En ik kan mij herinneren dat de appeltaart toen ook al prima was.
Cees attaqueert de appeltaart.
Het lichaam schreeuwt gewoon om calorieën
(of is die appeltaart nou gewoon zo verdraaide lekker?)
Het laatste stuk richting Rozenburg krijgen we wind tegen. Met al ruim 140km in de benen begint de vermoeidheid toch langzaam voelbaar te worden. Gelukkig hebben we nog het veer bij Nieuw Beijerland en de veer bij Rozenburg om weer een beetje op krachten te komen. Het laatste stukje vanaf Maassluis doen we via Schipluiden. Rond 2'en zijn we weer thuis. Een mooie rondje Zeeland. De volgende keer nog een stapje verder en via Noord-Beveland fietsen? Dat wordt dan wel een pittig rondje...
p.s. Het toeval wil dat, net voordat ik dit blogartikel aan het schrijven was, tot de ontdekking kwam dat Ronald van Schaik een flink deel van dezelfde route heeft gefietst vandaag. Hoe toevallig is dat dan!
Vanavond stond het paard weer in de tredmolen; het gebruikelijke trainingsrondje Westland.
Morgen de ronde van Wateringen. Naast Cavendish komen er nog tal van andere prominente renners. Het parcour ligt hier praktisch om de hoek, dus ik ga zeker even kijken.
Vandaag was het mijn eerste werkdag na 3 weken zomervakantie. Na terugkomst uit Frankrijk afgelopen vrijdag is het fietsen dit weekend letterlijk in het water gevallen. Ik was van plan om zondag een lekker lange rit te maken, maar het is geen enkele minuut droog geweest. Bummer!
Dan maar vandaag een wat langere trainingsrit maken. Vanochtend ben ik lekker vroeg met werken begonnen zodat ik nog voor het avondeten op de fiets kan vertrekken. Het tempo zit er gelijk goed in en dat blijft de hele rit zo. Bij terugkomst doen mijn benen weer ouderwets zeer en loop ik eerst 10 minuten te ijsberen voordat het zuur eruit verdwenen is. Het was weer een lekkere training!
Het pronkstuk, de kers op de slagroom! Als afsluiter in de vakantie reeks van 7 staat BIG 301- de Mont Ventoux, ook wel bekend als De Kale Berg op het programma. Hij ligt nu niet bepaald om de hoek (+/- 200km van de camping), maar hij staat hoog op mijn verlanglijstje. Om weer een beetje op tijd terug te zijn heb ik de volgende planning gemaakt:
Planning
05.00 uur: vertrek
08.00 uur: start fietsen vanuit Bedoin naar de top v.d. Ventoux
11.00 uur: finish op de top v.d. Ventoux en start afdaling terug naar Bedoin
12.00 uur: terug bij de auto en terug naar de camping
15.00 uur: aankomst bij de Camping, voortent afbreken (we gaan morgenvroeg terug naar huis).
05.00-08.00 uur - De heenreis
Als ik 's-ochtends op kousevoeten de caravan uitsluip krijg ik de eerste domper te verwerken: de voorband van mijn fiets staat leeg. Omdat het nog donker is heeft het weinig zin om het bandje nu al te gaan vervangen. Ik besluit de fiets, met lekke band en al, op te laden en te gaan rijden. Ik heb over de hele dag wat filmpjes gemaakt. Deze eerste is onderweg in auto naar Bedoin
Het is nog lekker rustig 's-ochtends in Bedoin.
Bij aankomst in Bedoin is de voorband snel vervangen en ben ik klaar om te gaan fietsen. Het is nog lekker rustig (weinig fietsers). De top van de Ventoux ligt in een donkere wolk en ik vraag me af of het wel droog is daarboven. Maar ja, er is maar één manier om daar achter te komen: fietsen!
8.00-11.00 uur - De beklimming en afdaling
Bedoin is nog uitgestorven als ik vertrek en ik kom alleen een paar andere fietsers tegen die ook beginnen met de klim.Ik ben als snel in het bos en de beklimming gaat prima. Het is prima weer voor een beklimming op de fietst. Het voordeel van de bewolking is dat het niet (te) warm is. Ook zijn er geen vervelende muggen in het bos, wat bij warm weer het geval kan zijn (heb ik gelezen).
Je moet linksaf Johan...
Mijn Garmin verteld dat het in het bos 8-10% stijgt. De weg is bezaaid met leuzen en het is leuk om ze te lezen. Er staan ook veel Nederlandse teksten tussen. Klaarblijkelijk is de Ventoux, naast de Alpe 'd Huez ook een beetje een "Nederlandse berg".
Als ik dan uiteindelijk het bos uit kom is het ineens erg koud. De wind heeft hier vrij spel en ik fiets ook de mist/bewolking in. Gelukkig heb ik mijn fleece jack om mijn middel mee naar boven genomen, en zonder te stoppen, doe ik deze nu aan. Da's best nog wel een karwei bij een stijgingspercentage van 9%, maar ik wil de beklimming doen zonder ook maar één voet aan de grond te zetten...:-)
Ik passeer Le Chalet Reynard en de wind en mist begint nu echt onplezierige vormen aan te nemen. Ik moet echt bikkelen om tegen de wind in omhoog te komen. Dit is even andere koek dan het plezierritje in het bos!
Onderweg zie ik ook andere fietsers worstelen om tegen de wind in te komen en verschillende stappen af. Het wordt bijna te gevaarlijk om nog door te fietsen met deze wind. Je zou maar de berg afwaaien! Ik besluit alles op alles te zetten om boven te komen en haal nog heel wat fietsers in. Die laatste kilometer is de zwaarste van de hele klim, maar gelukkig ben ik eindelijk boven.
De gedenksteen voor Tom Simpson vlak voor de top.
Even voor de duidelijkheid: deze foto is op de terugweg genomen.
De beklimming moest natuurlijk zonder te stoppen..:-)
Op de top zie je automobilisten snel weer hun auto's of het restaurant invluchten. Dit is geen weer om buiten te blijven staan. Maar ik moet natuurlijk nog wel even een filmpje en wat foto's maken.
Ongeveer tegelijkertijd arriveren er ook 2 Australische fietsers op de top en we bieden aan om foto's van elkaar te maken. Zie hier het resultaat:
We beginnen met de fiets alleen....
En dan incl. de gelukkige eigenaar.
I did it!
En natuurlijk moeten we ook nog even het paaltje met de hoogtemeters vereeuwigen.
Op de top!
De Australiers aan het fotograferen.
Goed vastleggen voor de sterke verhalen thuis!
En dan is het tijd om weer naar beneden te gaan. Ik heb het ondertussen stervenskoud en mijn handen zijn helemaal verdoofd van de kou. Niet handig als je nog 22km bergafwaarts in je remmen moet knijpen. De eerste kilometers zijn ronduit gevaarlijk. Met één voet bijna aan de vloer en half zittend op de stang van de racefiets laat ik me aan de bergkant van de weg naar beneden rollen. De windvlagen zijn zij hevig dat ik regelmatig moet stoppen om niet van de weg af geblazen te worden.
Na een paar kilometer wordt het gelukkig beter en als ik weer bij het bos aankom ben ik ook weer uit de mist. Ik blaas nog maar eens flink in mijn handen en langzaam komt het gevoel er weer in terug. Ik kom nu hele volksstammen tegen die naar boven aan het rijden zijn. De meeste slechts in een dun wielershirtje. Ik heb nu al medelijden met ze als ze straks het bos uitkomen. Dat wordt nog afzien! Het is duidelijk dat ik één van de vroege vogels ben geweest want om de 50 meter fietst nu wel iemand naar boven. Je komt van alles tegen: racefietsers, gewone fietsers, ja zelfs meerdere tandems. Het is me ondertussen wel duidelijk, het beklimmen van de Mont Ventoux is één groot circus. Maar wel een leuk circus!
Ik kom ook mensen tegen waarvan ik me afvraag of ze het überhaupt wel halen tot aan de top. Sommige zijn net het bos ingefietst en staan nu al te hijgen als stalpaarden. En die moeten nog een kilometer of 10! Ik vermoedt dat een boel mensen bij Chalet Raynard wel weer omkeren, ook mede gezien het weer. Ik zou ze wel willen waarschuwen, maar met zoveel mensen die naar boven fietsen is dat geen doen. Je ziet ze wel allemaal kijken met een blik: "jij bent al boven geweest!". En ik ben op dat ogenblik blij dat dat ook het geval is.
In het bos krijg ik het weer een beetje warmer en voor ik het weet ben ik al weer bij Bedoin aangekomen. Snel nog even een fotootje en dan door naar de auto:
Beneden bij Bedoin is het gelukkig een stuk warmer en zonniger!
Bedoin is ondertussen tot leven gekomen en het is er gezellig druk. Het is dat ik weer op tijd op de camping terug wil zijn, anders had ik er nog wel even willen rondneuzen en een bak koffie drinken. Ik fiets dus maar door en rond 11.00 uur ben ik weer terug op de parkeerplaats bij de auto. Het is ondertussen op de parkeerplaats ook een stuk drukker geworden. Al met al ben ik een uur sneller terug dan ik geplanned had. De klim en afdaling hebben een kleine 3 uur in beslag genomen. Ik installeer me met eten en drinken in de auto achter het stuur en begin met een heerlijk gevoel aan de terugreis. Het was een mooie apotheose van de fietstochten tijdens deze zomervakantie.
Rond 14.00 uur ben ik weer terug op de camping en na een snelle douche begin ik met het afbreken van de luifel van de caravan. Morgen gaan we weer terug naar Nederland. De zomervakantie zit er weer op!
Alle BIG's in de buurt van de camping zijn gefietst, dus ik heb de vrije hand in de planning van de voorlaatste route. Ik wil vandaag nog één lange tocht fietsen voor ik a.s. woensdag als afsluiter de Mont Ventoux opfiets. De route van vandaag start gelijk vanaf de camping en gaat richting de bergen. Vervolgens fiets ik een stuk door de bergen en daal vervolgens weer af terug naar de camping.
De aanloop voert via wat dorpjes om uiteindelijk op een lange weg de bergen in uit te komen.
De route passeert het Canal du Midi
Snel weg!
De weg de bergen in is net vernieuwd en lijkt af en toe net een snelweg. De klim is daardoor wel gelijkmatig en lang. Het blijft apart fietsen op zon weg. Net alsof je 20km op de vluchtstrook van de snelweg fietst.
Strada Bianca over een voormalige spoorlijn
Strada Bianca over een voormalige spoorlijn
Boven in de bergen aangekomen sla ik rechts af. Binnen no-time fiets ik over een voormalig treinspoor. Dat is nog eens lekker bergfietsen! Overal om je heen bergen en zelf toer je met zon 30km/uur er lekker vlak doorheen. Dit is ultiem valsspelen! (maar wel lekker). Het fietspad is met een soort van wit gravel belegd waardoor het net de Strada Bianca uit de Giro zijn. Het fietst overigens prima.
Mooie bergdorpjes op de weg terug
Na de spoorlijn is het weer touren als vanouds. Door prachtige slingerwegen fiets ik weer tussen de bergen langzaam richting kust. Onderweg zie je weer de meest prachtige dorpjes tegen de bergen geplakt.
De rivier de Orb, die heb ik ook wel genoeg gezien nu..:-)
Het lijkt trouwens wel een locale sport wie de mooiste brug over de Orb kan leggen.
De terugweg is geweldig; uit de bergen omlaag met de wind in de rug. Do i need to say more? Brede, rustige wegen dus lekker met de kop op het stuur naar beneden suizen. Binnen no-time leg ik dus ook de laatste 40km af. De laatste lange rit van deze vakantie. Het is mooi geweest. Woensdag nog de Ventoux verschalken en dan zit er weer een mooie (fiets) vakantie op! "Au revoir!"
p.s. Mijn Garmin heeft me een beetje in de steek gelaten dus maar even het route plaatje vanuit bikeroutetoaster.com. Gelukkig heb ik nog wel de cijfers eruit kunnen peuteren, dus die zijn voor het nageslacht (en de statistieken) veiliggesteld.
Het gaat snel met de vakantie. Vandaag alweer de laatste BIG die op het programma staat (op de Mont Ventoux na).
In bootcamp Barelds is het weer om 6.30 uur appél en wordt de standaard drill afgewerkt. Om 7.00 uur zit ik in de auto, dit keer richting Milau. De startplaats van vandaag heeft de fantastische naam St. Felix de Lodez.
Het doel van vandaag is de Mont St.Baudille, een col(letje) van 847m hoog met een stijgingspercentage van 4% gemiddeld. Moet allemaal goed te doen zijn lijkt me.
De eerse Col v.d. dag
Col du Vent
Het dorpje ligt aan de voet van de Mont St.-Baudille dus er kan gelijk geklommen worden. Al na een 45 minuten heb ik de Col du Vent bereikt, de eerste col voor de Mont St.Baudille. De klim is niet stijl of hoog en de benen zijn goed, dus geen centje pijn. Ik kom weldra op de kruising waar ik moet afslaan naar de top van St. Baudille. Ook hier staat een zender-complex op en is er een "one-way-in-and-out" situatie. Ik moet bij de afdaling weer op de dezelfde weg terug.
De afslag naar Mont St.-Baudille
Mont St.Baudille
De laatste kilometers van de klim worden zowaar nog stijl en ik moet nu even vol aan de bak. Gelukkig wordt ik aangemoedigd via allerlei opbeurende leuzen op het wegdek. Voor de rest is er overigens geen kip te bekennen. Op de top aangekomen is het even 10 minuten genieten van het mooie uitzicht en snel even wat fotootjes schieten. En dan is het weer mooi geweest. Ik heb er nog maar 20km opzitten, dus ik heb nog even te gaan.
Aanmoedigingen bij het steile stuk voor de top.
De afdaling is relatief kort want de komende 20km gaan over een -redelijk desolate- hoogvlakte. De weg is lang en saai en er is hier niet veel afleiding. Gelukig beland ik na een kilometer of 50 weer meer in de heuvels met dito slingerwegen. Dat geeft wat meer afleiding op de fiets want er is altijd wel wat te zien. Ik fiets nog altijd op hoogte en krijg nu de ene na de andere heuvel voor mijn kiezen. Een uitstekende training voor de Velomediane lijkt me.
De afdaling
Op 60km begin ik aan de afdaling. De weg gaat mooi gelijkmatig naar beneden en is breed en verkeersarm. Ideale omstandigheden om eens lekker met mijn kop op het stuur te gaan liggen. Ik ben helemaal geen daler, dus met gepaste trots kan ik hier vermelden dat ik hier met 54km/uur heb afgedaald. Voor mijn doen een record!
Onverharde weg langs Lac du Salagou
Na deze uitermate prettige afdaling loopt het laatste stuk van de route nog langs het grote meer "Lac du Salagou". Mijn routeplanning heeft weer een geintje met me uitgehaald, want de complete weg langs het meer(+/- 10km) is onverhard, Oef! Dit zijn de momenten dat ik weer erg blij ben met mijn Continental 4 Season banden. Sinds ik hier op fiets heb ik nog geen lekke band gehad(even afkloppen) en ook nu kom ik er weer zonder kleerscheuren doorheen.
Je komt wat tegen onderweg...
Zoals b.v. het Frans Boedhistisch Centrum
prachtig verscholen tussen het groen in de heuvels
Een uitstekende plek om te mediteren en tot jezelf te komen.
De hermandad van Clermont-l'HeraultHet laatste stukje kom ik door de plaats "Clermont-l'Herault". Als er in de wat grotere steden veel gekeerd en gedraaid moet worden is mijn navigatie vaak de weg even kwijt. Ook nu moet ik even improviseren en ik rijdt een eenrichtingsweg in om weer op de route te komen. Ik rijdt regelrecht in de armen van een diender die daar ijverig bonnen staat uit te schrijven. Gelukkig spreek ik nauwelijks Frans en ik start gelijk met mijn "domme buitenlander" act. Nadat ik hem uiteindelijk, na veel handen en voetenwerk, begrijp (oooooh, bedoel je dat ik hier niet in mag rijden) mag ik gelukkig met een waarschuwing weer verder.
Na een paar kilometer sta ik weer voor de auto in St.Felix de Lodez. Het zit er weer op. Snel weer naar de camping en lekker de tour kijken (Plateau de Beille). Aangezien alle BIG's in de pocket zitten heb ik de volgende tocht weer geplanned vanaf de camping. Dit keer weer wat langer (+/- 150km) voor de duurconditie. "Au Revoir!"
Op de naar de volgende BIG! Het plan was om gisterochtend al de tocht naar de Pic de Nore te maken. Maar dat plan viel letterlijk in het water door een nachtelijke wolkbreuk. 's-Ochtends sputterde het nog flink dus geen fietsweer. Dan maar een dag later op "Quatorze Julliet", de Franse nationale feestdag.
Het concept is inmiddels beproefd: 's-ochtend er flink vroeg uit (06.30 uur) en in de auto richting Carcassonne, fiets op de thuisbrenger. Na een uurtje rijden, rond 07.30 uur, was ik in de startplaats voor vandaag genaamd Trébes. Op het parkeerplaatsje in het dorp, vóór het stadhuis, kon ik de auto parkeren en kon het feest beginnen.
Parkeren voor het stadhuis in Trébes
Het was aardig bewolkt en in de verte doemden donkere wolken op. Ik hoopte vurig dat ik niet in een onweersbui verzeilt zou raken op de Pic de Nore. Geen fijn vooruitzicht. Maar er is maar één manier om het antwoord daarop te krijgen en dat is gewoon vertrekken. We zien het wel.
De eerste 5km vanuit Trébes was vlak en zelfs in de verte was nog geen berg te zien. Ik zit me ernstig af te vragen hoe fraai deze tocht gaat worden. Maar plotseling, als donderslag bij heldere hemel, fiets ik een soort canyon in. Geen wonder dat je dit niet in de verte kan zien. Ik kijk mijn ogen uit. De weg slingert zich door dit prachtige natuurgebied en om elke rots is weer wat nieuws te zien. Het hele gebied doet me sterk denken aan de Gorges du Verdon.
De beklimming van de Pic de Nore kan beginnen!
Het is nog steeds bewolkt en naarmate ik de hoger klim naar de Pic de Nore wordt het mistiger en kouder (mooi op de Garmin connect grafiek te zien). De Pic zelf ligt compleet verscholen in de mist en het is er nat en koud. Gelukkig heb ik altijd mijn regenjasje in mijn fietstasje zitten. Na wat fotootjes een filmpje en wat broodjes snel maar weer op de fiets. Dit is geen prettige plaats om lang te blijven hangen.
Het is koud en nat op de Pic de Nore.
Helaas geen mooie plaatjes dus.
Zoals gebruikelijk in de bergen kan het weer snel veranderen en als ik aan de afdaling begin wordt het al snel weer een stuk aangenamer en helderder. De afdaling naar Mazamet loopt door een groen natuurparc. Ik fiets bijna alleen maar tussen de bomen en ik kan me voorstellen dat dit een zeer aangenaam gebied is bij hogere temparaturen.
Vanuit Mazamet begin ik gelijk aan de laatste klim. Deze is niet zo lang en ook niet erg stijl. En als ik dan over die top ben is de rest één grote beloning. De zon is weer doorgebroken en de temparatuur is uiterst aangenaam. Ik fiets weer door prachtige Gorges over de Route Pays de Cathare en het is louter en alleen maar afdalen de laatste 30 kilometers. Wat een heerlijke afsluiter!
Prachtige vergezichten....
Tot slot: Dit was de mooiste tocht tot nu toe. Helaas, helaas zat het weer niet mee. Met name de Pic de Nore bij zonnig weer lijkt me geweldig. Misschien nog ooit maar een keer overdoen..:-). De volgende tocht wordt een route naar de BIG 318 - Mont Saint-Baudille. "Au Revoir!"
Voor vandaag heb ik mijn jachtgebied verlegd naar de Haute-Languedoc ofwel het "hooggebergte" van de Languedoc streek. Dit gebied, een Parc Regional, ligt ruim 50 kilometer van onze camping af. Net te veel naar mijn smaak als je daar aangekomen ook nog een leuke tocht wil fietsen. Dus heb ik 's-ochtends vroeg de racefiets op mijn thuisbrengertje gehezen en richting "Le Poujol sur l'Olb" afgereisd, het startpunt voor vandaag.
Voor diegenen die hem niet kennen:
Een thuisbrenger klem je op de trekhaak van je auto.
Snel en eenvoudig fietsenvervoer.
Na ongeveer een uurtje rijden was ik in dit slaperige dorpje aangekomen (of was het gewoon nog erg vroeg?..:-)). Tijdens het uitladen ontdekte ik tot mijn schrik dat ik de route van vandaag niet in de Garmin gezet had. Gelukkig had ik nog wel een -niet zo gedetailleerde- kaart meegenomen. Na ampel beraad maar besloten met de kaart in de hand te gaan fietsen, wat achteraf prima uitgepakt is overigens.
Vertrek vanuit Le Poujol sur Orb.
Mooi uitzicht vanaf de Col d'Espinouse.
De eerste 22 kilometer waren bergop naar de Col d'Espinouse (BIG 316). De klim is niet erg steil (4,5% gem.) dus een mooie berg om er weer "even in te komen". Al na een goed uur fietsen was ik al op de top. Mooie vergezichten hier over de toppen en dalen van het gebied.
En weer een BIG in the pocket!
Na de Col d'Espinouse zat het zwaarste gedeelte van de klus er al op. Vanaf hier was het (op de Pic Tantajo na) alleen maar afdalen (ook wel eens lekker!). De Pic Tantajo is een zendmast die op een berg geplaatst is. Voor onderhoudsdoeleinden is er een asfalt weggetje naartoe gelegd. Een stijl kreng met percentages tot 20%. Hele andere koek dan de lange Col d'Espinouse. Gelukkig was hij niet erg lang en was deze ook snel weer aan het Palmares toegevoegd.
De zendmast op de Pic Tantajo
Na de Pic Tantajo was het weer afdalen. De laatste 10km terug naar Le Poujol sur Orb, waar de auto staat. Ik kom letterlijk voor mijn auto weer in het dorp aan. Hoe mooi wil je het hebben?
Een fraaie brug bij Le Poujol over de Orb.
Een van de doelen van deze tocht was om even weer "gevoel bij het klimmen" te krijgen. Hoe lang doe je over een klim? Hoe zwaar is het? etc. Achteraf gezien was het een relaxed tochtje. Ook mede door de opbouw waarbij de laatste 50km overwegend gedaald is. De volgende bergtocht kan dus wel wat langer. Daar kan ik dus rekening mee houden als ik de routes ga plannen voor de volgende BIG's (Big 318 - Mont Saint-Baudille en de Big 315 - Pic de Nore). De Mont Ventoux wordt een tocht op zichzelf, dus daar valt weinig aan te plannen..:-). "Au revoir!"
Vandaag de 2e tocht van de zomervakantie. Ook nu weer een relaxte D1 toer maar nu door de ontelbare wijngaarden van de Languedoc. In verband met de verwachtte warmte ben ik weer 's-ochtends om 07.00 uur vertrokken. Er heerste dan een aangename fiets temperatuur en op het moment dat je het dan warm begint te krijgen ben je al weer terug.
Een deel van deze tocht ging via de onvolprezen "Route du pays Cathare". Een prachtige route vol met kastelen en andere bezienswaardigheden uit de Kathaarse periode.
De wijngaarden van de Languedoc
Het was heerlijk cruisen op verkeersarme binnenweggetjes. Maar dat feest is binnenkort over. De volgende tocht wordt niet meer zo relaxed. Dan gaat het echte werk beginnen. Ik ga dan klimmen naar de Col de L'Espinouse (BIG 316) en de Pic de Tantajo (BIG 317). De beoogde route vindt je hier. "Au revoir!"
Na een week stilstand kon ik vandaag eindelijk weer fietsen. In die afgelopen week ben ik o.a. met gezin en caravan naar Camping "La Yole" nabij Bezier, Zuid-Frankrijk gereden voor een welverdiende zomervakantie. Nadat we daar maandag aangekomen waren moest ik eerst even "inslingeren". Even wennen aan de camping, de boel verkennen, kaarten kopen en een leuke fietsroute uitstippelen.
Maar vandaag was het eindelijk zo ver: fietsen! Omdat het gisteren stikheet was (~35gr) was mijn plan om vandaag al om 07.00 uur op de fiets te zitten om de eerste uren in relatieve koelte te kunnen fietsen. Maar toen om 06.30 uur de wekker ging en ik door het caravan raam naar buiten gluurde leek het er helemaal niet op dat het weer een warme dag ging worden. Het waaide snoeihard en er was stevige bewolking. Het leek wel een oer-Hollandse herftstdag. Na een aarzeling van een fractie toch uit bed gesprongen, mijn broodjes gegeten en snel op de fiets gesprongen.
Eenmaal op weg ging het eigenlijk prima en het weer werd gedurende de rit zienderogen beter. In mijn jaarplanning heb ik voor deze zomervakantie een paar BIG's op mijn verlanglijstje staan. Voor vandaag had ik BIG 319, Mont St.Clair op het programma staan. Het is een soort schiereiland op +/- 50km fietsen van de camping, dus een ideaal fietsdoel.
De standaard "één-armige bandiet foto"
De tocht er naar toe was met wind in de rug snel afgelegd. Met name het laatste stuk langs de zee was prachtig (als je je tenminste over de matige infrastructuur van de wegen heen kunt zetten. Het blijft allemaal met de Franse slag gedaan). Bij St.Clair aangekomen was het flink stijl omhoog. Gemiddeld stijgingspercentage van 11,2% met uitschieters tot 20%. Dit is een uit de categorie "Nasty Bastard". Gelukkig was hij niet erg lang (1,4km) dus binnen no-time stond ik boven van het mooie uitzicht te genieten.
Mijn Frans is niet zo goed.
Wie het weet mag het zeggen...
Boven aangekomen zie ik een oud, Frans mannetje op een bankje zitten. Na hem netjes met "Bonjour" gegroet te hebben, krijg ik als groet terug: "Bonjour, mon courage". Altijd leuk!
Mooi uitzicht bovenop St.Clair.
(bovenkant v.h. kruis er even zelf bijdenken..:-))
De terugweg was grotendeels langs een lange "bijna autoweg". Ik wen er nooit aan dat auto's en vrachtauto's met 90km per uur rakelings langs je heen razen. Op de St. Clair na was deze tocht nagenoeg vlak. Een mooie inkomer. Maar eens kijken of ik in de volgende tocht wat meer hoogtemeters kan stoppen. "Au Revoir!"
