donderdag 28 april 2016

ScD Dag 6: Rustdag in Saint-Quentin

Vandaag mijn eerste rustdag. Niks moet, alles mag. Voor ik aan het ontbijt aanschuif loop ik eerst naar de binnenplaats van het hotel om te checken of mijn fiets er nog staat. Die staat weliswaar onderdak en aan de ketting, maar ik moet hem eerst even zien om de dag met de nodige gemoedsrust te kunnen beginnen. Ik heb mijn IPad meegenomen naar het ontbijt en neem uitgebreid de tijd. Ik voel me een beetje de moderne digitale variant van de Fransman met alpinopet en stokbrood die 's-ochtends, onder het genot van een kop koffie, eerst de krant leest alvorens met zijn werk te beginnen.
Na het ontbijt ga ik met mijn fiets aan de slag. Ik reinig de ketting en derailleur met de doekjes die ik van fietsmaat Paul heb meegekregen (bedankt Paul, werkt super!) en breng weer wat verse olie aan. De rest van het frame zit onder de modder maar dat laat ik lekker zitten. Het hindert niet en is de komende dagen waarschijnlijk toch zo weer smerig. Bovendien vindt ik het stiekum wel een beetje stoer staan zo. Gisteravond en vanochtend heb ik me uitgebreid ingelezen in de Romaanse en Gotische bouwkunst in de hoop vanochtend door een andere bril naar de basiliek van Saint-Quentin te kijken. Zo lees ik dat de term 'basiliek' een Rooms-katholieke eretitel is die de paus aan een bijzondere kerk kan geven, in dit geval die van Saint-Quentin. De basiliek heeft als een van de vijf kerken in Frankrijk een Labyrinth in de vloer verwerkt. 
Die labyrinthen zijn interessante dingen. Vaak worden ze verward met een doolhof maar er is een heel duidelijk verschil. In een doolhof moet je zoeken naar de weg maar in een labyrinth is er maar een manier om in het midden te komen en dat is door het pad te volgen. Of zoals ik ergens las:
-in een doolhof verlies je de weg
-in labyrinth vindt je je weg

In de middeleeuwen was de heilige stad Jerusalem het ultieme bedevaartsoord voor een Pelgrim. Helaas was het niet voor iedereen weggelegd om een pelgrimstocht naar deze heilige stad te maken en dan kwam een Labyrinth goed van pas. Een tocht door het Labyrinth symboliseerde namelijk de lange pelgrimsreis naar Jerusalem. Zeg maar een soort middeleeuwse virtual reality pelgrims trip :-).  Vaak werd de tocht in het Labyrinth door de pelgrims op blote knieeen afgelegd. Het Labyrinth van Saint-Quentin is 260 meter lang wat volgens de middeleeuwse schriftgeleerden gelijk stond aan de weg die Jezus aflegde naar het kruis in Golgotha.
Been there, done that!

Een tocht door het Labyrinth staat gelijk aan je levensweg. Het is een kronkelige weg waar je allerlei gevoelens onderweg ervaart maar waarvan het einddoel altijd vaststaat. De tocht door het Labyrinth wordt je verondersteld zonder schoenen af te leggen zodat je openstaat voor alle goedheid die je onderweg kan ontvangen. Zonder schoenen? Dat werd me toch een beetje te gortig. Ik heb dus het Labyrinth doorlopen op mn gympies, daarbij wat minder goedheid op de koop toenemend.
De basiliek van Saint-Quentin

Na mijn trip door het Labyrinth wordt het tijd om mijn stempel te bemachtigen. In een van de zijzalen van de basiliek wordt net de ochtendmis beeindigd en ik schiet de dienstdoende priester aan. Deze vraagt mij mee te gaan naar het het secretariaat van de kerk een paar straten verderop.  Ondertussen vertel ik de priester in steenkolen Frans over mijn reiservaringen tot nu toe. Bij het scretariaat aangekomen ontvang ik van een alleraardigste secretariaat medewerkster mijn stempel. Jippie!
Rechtsonder het kersverse stempel van de basiliek van Saint-Quentin. 

De rest van de ochtend breng ik door in een Grand Cafe. Onder het genot van enkele koffie's lees ik een paar hoofdstukken uit het ebook (hoe toepasselijk) 'het verloren Labyrinth' van Kate Mosse (nee, niet het fotomodel) over de middeleeuwse kruistocht tegen de Katharen in Zuid-Frankrijk. Inspirerend leesvoer geheel in overeenstemming met de ambiance van mijn reis.

 In de middag lees ik wat en werk het blog wat bij. Als ik rond vieren het hotel uitstap om een rondje te gaan lopen kom ik tot mijn grote verbazing 'e-bike Peter' tegen die ik op dag 3 richting Geraardsbergen achterop reed. Hij blijkt vandaag in hetzelfde hotel te slapen als ik, wat je wel als louter toeval kunt beschouwen gezien het grote aantal hotels in de stad.

We besluiten samen wat te gaan drinken in het centrum en praten elkaar bij hoe het ons de afgelopen dagen vergaan is. Als we op het terras zitten komt nog een Nederlands stel aanrijden. Het blijken broer en zus te zijn die een stuk van de Jacobsroute rijden richting Parijs. We drinken en praten samen wat en ik besluit nog een broodje Kebab te halen bij mijn inmiddels vaste adresje.

 Peter is er na vandaag weer even klaar mee en heeft besloten morgen de trein te nemen naar Chartres. Ik heb zelf Compiegne op het programma staan, een ritje van ruim 70km. We nemen weer afscheid maar de kans is groot dat we elkaar de komende week wel weer tegenkomen.
P.s. 1: Baard en snor groei zetten goed door! Jan, Cornelis en Piet Heijn, die hebben....
P.s. 2: Another lesson learned today: hang nou toch echt maar het 'niet storen' bordje aan de deurklink van de hoteldeur als je binnen bent. Dat voorkomt dat het personeel je kamer binnenvalt net als je in je blote kont door de kamer loopt :-).

2 reacties:

San Xacobeo zei

St. Quentin, in WO-2 zowat plat gegooid. In WO-1 een stad aan de Somme waar zwaar is gevochten. Maar wel met een mooi labyrint.
Ook in de kathedraal van Chartres ligt een labyrint. Soms verstopt onder een partij stoelen.

Na Compiegne begint het fietsen wat leuker en nog meer Frans te worden. Met een eerste (korte) kuitenbijter à 10% in Hénonville.

Camino Nico zei

In Compiegne werd de vrede getekend na WO1 in een spoorwagon. In 1940 dwong Duitsland Frankrijk de overgave te tekenen in diezelfde wagon, werd speciaal voor dat doel uit het museum versleept. Nadien is de wagon naar Berlin gebracht en vlak voor het einde van WO2 vernietigd. Park ligt er nog wel, is wel een bezoekje waard.