SdC Dag 14: Poitiers - Angouleme

Je hebt er zo van die dagen bij en dit was er zo eentje. Ik wist dat vandaag de langste rit op de planning was dus schoof ik al om 7.00 uur aan het petit-dejeuner in mijn hotel in Poitier. Mijn spulletjes had ik al de avond er voor ingepakt zodat ik na het ontbijt alleen de bagagezakken nog maar in de fietstassen hoefde te schuiven en kon gaan fietsen. Om 7.45 uur was ik los, weer richting het zuiden.

 Ik was nauwelijks de stad uit of merkte al dat ik de wind frontaal tegen had. Bovendien was het wat bewolkt en waaide het flink. Niet iets waar je erg vrolijk van wordt als je 130km in diezelfde richting nog moet fietsen. Bovendien was het parcours vandaag flink heuvelig. Volgens Strava 1200 hoogtemeters. Niet iets waar ik normaliter erg van schrik maar met flinke tegenwind telt het wel op.  

Tot overmaat van ramp had ik vanochtend ook nog wat kleine irritaties aan het zitvlak bemerkt. Geen gekneusde zitbotjes zoals vorig jaar zomer, waardoor ik toen een meerdaagse tocht uit Frankrijk terug naar huis moest afblazen, maar toch... Het gaat in je kop zitten.

Kortom: de oplettende lezer had het wellicht al bemerkt, ik had een dip te pakken. En die werd er gaandeweg de worsteling van de eerste 50km niet beter op mede dankzij het wederom volledig ontbreken van enig levend wezen onderweg (dieren niet meegerekend). Heel langzaam komen dan de demonen uit de kelders van je hersenpan en beginnen geleidelijk steeds meer op je in te praten. Gelukkig had ik de afgelopen weken genoeg kaarsjes onderweg gebrand om ze voorlopig nog op veilige afstand te houden :-).

Ik hield mezelf voortdurend een spreekwoordelijke wortel voor mn neus door bij elk aankomend gehucht met mezelf af te spreken om daar toch echt een bak koffie te gaan drinken. Als ik dan in het betreffende gehucht was was er altijd wel een reden om niet te stoppen. Meestal omdat er simpelweg helemaal geen gelegenheid was. En dan werd vervolgens de denkbeeldige wortel doorgeschoven naar het volgende gehucht. En als je dat nou een keer of vier doet ben je toch al snel weer een kilometer of twintig verder :-). Hoe houdt je jezelf voor de gek in het geval van een dipje.

Toen ik de zoveelste denkbeeldige wortel voor mijn neus had bengelen bij het dorp Charroux bleek dat ze daar een heus cafe met prachtig terras in het centrum hadden. Na zestig kilometer beuken in de wind eindelijk een mooie plek om even te stoppen. En wat schetst mijn verbazing toe ik het terrein opdraaide? Wie zat daar buiten prinsheerlijk op het terras een lekkere cappuchino soldaat te maken? Peterrrrr!! Gelijk was mijn dip geneutraliseerd en de demonen weer terug in de fles. Wat was ik daar aan toe om even weer een bekend gezicht te zien. 

Johan-Peter-afscheid-selfie

Binnen no-time zaten we weer lekker te kletsen onder het genot van nog een capuchino. Peter bleek nadat we elkaar in Compiegne voor het laatst gesproken hadden, de trein naar Poitier gepakt te hebben. Van daaruit was hij fietsend naar Charroux vertrokken waar hij nu al weer twee dagen in een gite logeerde en lekker van het goede leven aan het genieten was.

 Zijn plannen waren om morgen weer terug naar Poitier te fietsen en er dan een punt achter te zetten om met de trein weer richting huis te gaan. Hij had het dan weliswaar niet gered tot aan de Pyreneen maar wel naar vermogen een paar weken lekker gefietst. Dat betekende dus dat dit de laatste ontmoeting onderweg zou zijn. Met dit besef namen we afscheid en stapte ik weer op de fiets voor de volgende 70km tegenwind.

 Maar door deze enorme opkikker ging het weer een stuk beter. Zoals altijd bleken ook nu weer de laatste loodjes het zwaarst en moesten de laatste 20km op karakter afgelegd worden. Qua snelheid gaat het deze reis nergens over maar deze laatste 20km totaal nergens. Kortom: ik was aardig uitgepierd.

Bij mijn hotel aangekomen dezelfde toestand als gisteren in Poitier. Receptie is pas om 16.00 uur open terwijl het nu 15.00 uur is. Ik bedenk me niet en zoek gelijk de dichtsbijzijnde kathedraal om een stempel te gaan scoren. Dat blijkt de Cathedrale Saint-Pierre d'Angouleme te zijn. Gelukkig was deze wel bemand en had men bovendien een hele mooie oude stempel. Met wel drie vrouw sterk werd er eerst een proefdruk gemaakt want het moest natuurlijk wel goed gaan in mijn paspoort. Ondertussen vroeg men mij het hemd van mijn lijf over de tocht hierbij voortdurend gelukzalig glimlachend. Ik kreeg het gevoel alsof men mij beschouwde als op een heilige missie gestuurd. Wel leuk, dat wel :-).

Na de stempel van de dag was het weer inchecken, douchen, boodschapjes doen en avondmaal scoren. Terwijl ik op mijn Ipad bezig ben hoor ik dat Tom Dumoulin de eerste etappe van de Giro op zijn naam heeft geschreven. Ik kijk nog snel het staartje van studio sport op NOS 1 via het internet. Wat een feest! Super!

Hotel Le Palma in Angouleme

Morgen staat er een rit van 100km naar Puisseguin op het programma. Evenveel hoogtemeters als vandaag maar wel dertig kilometer korter. En nou maar hopen dat de wind wat gunstiger staat!

 A Demain!

 De Strava dag etappe gegevens zijn hier te vinden

 Dagafstand: 128km
 Tot nu toe gereden: 1148km
 Nog te gaan: 1266km