donderdag 19 mei 2016

SdC Dag 27: Leon - Ponferrada

Vandaag stond er een pittige dag op het programma. Volgens mijn inschatting een rit van ongeveer 100km maar omdat ik mijn dagschema heb losgelaten blijft dat giswerk. Daarbij zat de klim naar Cruz de Ferro vandaag ook in de etappe. Het kruis waar je volgens traditie je steentje achterlaat die je van huis hebt meegenomen. Het hoogste punt ligt op 1500 meter terwijl Leon op 800 ligt. 
Het begint niet helemaal lekker vanochtend. Om 7.00 uur draai ik mijn routine af van toilet, ontbijten, inpakken en dan vertrekken. Ik heb zoals gewoonlijk mijn kamer nog eens dubbel gecontroleerd of ik niets ben vergeten. Dit blijkt niet het geval dus trek ik de deur achter me in het slot. De keycard gooi ik in het aparte brievenbusje dat daarvoor bestemd is omdat de receptie op dit tijdstip nog niet bemand is. Sterker nog, er is helemaal niemand te bekennen. Alles is nog in diepe rust. Net als ik mijn spullen in mijn fietstassen aan het inladen ben krijg ik kramp en moet ineens enorm nodig een toilet bezoeken. Maar mijn kamerdeur is al afgeslotenen en er zijn geen andere toiletten op de gang. Crises dus. 
 
Ik pak zo goed en kwaad als dat gaat nog mijn fiets in, speer het hotel uit de hoek om, het plein voor de kathedraal op in de hoop dat daar een bar of iets dergelijks al open is. Direct voor me is de ingang van, wat ik vermoed, een gemeentehuis is en ik ren met samengeknepen billen naar binnen (wat een openingstijden hebben ze hier in Spanje??). Ik vraag aan de dame achter het loket of ik van het toilet gebruik mag maken en dat kan gelukkig. Bij terugkomst begint ze van alles in het Spaans aan me te vragen. Ik vermoed dat ze denkt dat ik iets te regelen heb in het gemeentehuis. Dat heb ik ook, maar dat is nu opgelost. Gracias en adios!
Helemaal happy stap ik op de fiets en ben vertrokken. Uit blogs van andere Santiago fietsers die ik gisteravond nog even bestudeerd heb begreep ik dat er een stuk van ongeveer 10km aan onverhard kiezelpad voor Hospital de Orbio ligt. Vastberaden om niet weer een dergelijk eind mijn banden te beproeven heb ik al de omleidingsopties bekeken. En inderdaad begint op een kilometer of 30 vanaf Leon een onverhard pad. Met behulp van de offline kaart op mijn smartphone navigeer ik er omheen en redelijk simpel pak ik tien kilometer later vlak voor Hospital de Orbiga het originele pad weer op. Dat voelt goed!
Meer onverharde wegen kom ik niet tegen vandaag maar het is ondertussen wel flink warm geworden. Daarnaast waait het flink en samen met de leegte van het (overigens schitterende) landschap doet het me denken aan de dorpjes uit de oude cowboyfilms. Die waren ook vaak verlaten en de wind blaast dan van die bollen verdord gras door de lege straten. Zo voelde het nu ook en ook de wandelaars liepen vaak met capuchons op tegen de wind en warmte.
Geimproviseerde Camino rustplaats.
 
Astorga 
 
In Astorga stop ik voor een caffe con leche en mijn eigen meegebrachte lunch. Tot aan Astorga was de weg nog vlak maar hierna begint het duidelijk op te lopen. Rabanal is de laatste stop voordat de werkelijke klim naar Cruz de Ferro ingezet kan worden. In Rabanal stop ik ook nog even om de bidons nog eens weer te vullen en zelf nog wat extra vocht in de vorm van een blikje cola in te nemen.  Veel wandelaars stoppen hier ook en maken de beslissing om al dan niet nog vandaag te beginnen aan de klim. Een Duitse vrouw op het terras vindt het genoeg voor vandaag. Ze heeft al 24 kilometer gelopen en heeft besloten om de klim morgenvroeg in de koelte te doen. Geen slecht idee lijkt me.
Na de cola ga ik er aan beginnen en tot mijn verbazing ben ik redelijk snel al boven. Ik had eigenlijk gedacht dat de klim langer en zwaarder zou zijn, maar dat valt dus reuze mee. Vlak voor de top ontmoet ik een stel Aussies die eigenlijk geen idee hebben wat het verhaal van Cruz de Ferra is. Bijkomend voordeel is natuurlijk dat ze niet wekenlang een steentje mee lopen te zeulen :-)
Onze Lieve Heer heeft rare Camino gangers :-)
 
Cruz de Ferro is toch wel redelijk imponerend. Een enorme berg met stenen met daarop allerlei teksten, foto's, briefjes etc. Ik haal mijn steentje ook uit mijn tas en steek hem in een spleet van het houten kruis. De Aussies bieden aan om nog even een foto te schieten van mij bij het kruis en daarmee is weer een mijlpaal op de Camino bereikt.  
 
Na de Cruz de Ferro is het 20 kilometer afdalen geblazen naar Ponferrada. Helaas is de weg redelijk bumpy waardoor het me niet raadzaam lijkt om de remmen volledig los te gooien. De fiets krijgt bij deze snelheden behoorlijke klappen waarbij het gewicht van de bagage ook niet echt meewerkt. Na een half uurtje afdalen arriveer ik in Ponferrada. De ingeschatte 100 kilometer blijken er 120 geworden te zijn, maar het was een schitterende dag. Bergen blijft toch een prachtig iets om door te fietsen (of wandelen).
 
Gelukkig mag ik morgen nog een keer een klim maken. Dat is dan toch echt de laatste berg van deze tocht en vanaf dan is het nog twee dagen met korte ritten uitbollen naar Santiago.
 
Hasta Manaña!
 
De Strava dag gegevens zijn hier te vinden.
 
Dag afstand: 120km
Tot nu toe gereden: 2204km
Nog te gaan: 244km
 

2 reacties:

Wim zei

Die bollen zijn Tumbleweeds Johan , een band uit Waalwijk/Kaatsheuvel heette ooit zo .

https://youtu.be/0EsQMOrzZiQ

Knappe rit man, ZETTEMOP !!!!

Ernst zei

In de bepakking moet er toch een mobiel toiletje mee (porta potti oid). Arme dame in gemeentehuis ;)