Tour For Life 2012

Afgelopen week heb ik de Tour For Life 2012 gefietst. Althans, een deel er van. Zoals in eerder artikel ook al vermeld heb ik een week of 2 voor aanvang mijn linker knieband verrekt. De knie is tijdens de TFL af en toe weer dik en gevoelig geworden, waardoor ik delen niet kon fietsen. Toch viel het me alleszins mee wat ik nog aan kilometers heb kunnen maken.



Met de 2 transportbussen op weg naar Italie

 Dag 0 - zaterdag 25-aug (42km, 486hm)

Met het team een proefritje gemaakt rond Bardonecchia. De rest van het team heeft iets van 90km gemaakt. Ik ben na 20km weer omgekeerd om de knie te sparen voor de eerste officiele TFL dag morgen.



Bij het Startdoek in Bardonecchia

Zwager Cees is er ook klaar mee, euhh...voor.

Dag 1 - Bardonecchia - Bourg d'Oisans (98km, 1499hm)
De eerste echte rit! Nadat we door de startboog als team weggestart zijn beginnen we met de beklimming van de Col de l’Echelle (1860m). Ik blijf bij teamlid PB van wie al duidelijk is dat hij te onervaren en te weinig getrained is om de hele TFL te fietsen. Samen gaan we op ons gemak naar boven terwijl de rest van het team zichzelf de sporen geeft. Boven aangekomen hergroeperen we weer en dalen we af en na het eerst Controlepunt aan de klim van de Lautaret (2058m) te beginnen. Ook hier hetzelfde patroon: ik blijf bij teamlid PB terwijl de rest gas geeft. Bovenop de Lautaret treffen we elkaar weer en dalen we gezamelijk af naar Bourg d'Oisans. Van daaruit staat nog een tijdrid de Alp d'Huez geplanned, maar deze laat ik aan mij voorbij gaan om mijn knie voor de volgende dagen te ontzien.


Henk laat zich even lekker masseren op de Alp d' Huez

 Dag 2 - Bourg d'Oisans - Lathuile (Annecy)  (85km, 3051hm)


Omdat de knie dag 1 goed verteerd heeft besluit ik om te proberen dag 2 volledig te fietsen. We beginnen in de vroege ochtend aan de klim naar de Col de Glandon (1924m) en door naar de Col de la Croix de Fer (2067m). Er is nog veel schaduw en het klimmen gaat prima. Als we aan het einde van de ochtend op het Controlepunt bij de Croix de Fer aangekomen zijn kunnen we aan de afdaling van de Glandon beginnen. Er wordt gewaarschuwd dat deze stijl en gevaarlijk is dus rustig afdalen is het devies. Redelijk snel zijn we aan de voet van de Madeleine (2000m) om daar aan de 2e beklimming van de dag te beginnen. Het is warm en de beklimming is lang. Als ik uiteindelijk als laatste bij het Controlepunt op de Madeleine aankom zit ik er redelijk doorheen. Tot mijn grote verbazing is niet mijn knie het breekpunt, maar blijkt mijn onderrug er mee op te houden. Het is niet meer verantwoordelijk om met de rug op slot aan de afdaling te beginnen dus ik besluit er een punt achter te zetten. De rest van het team begint aan de afdaling en de laatste col van de dag, col de Tamie (907m). Na afloop zien we elkaar weer op onze volgende camping aan het meer van Annecy. Het was met recht een koninginnerit vandaag. Zwaar!

's-Avond laat ik mijn rug behandelen door het massageteam/fysiotherapeut. Een pittige behandeling die met de nodige krachttermen van mijn kant gepaard gaan...:-). Gelukkig voelde de rug de volgende dag weer een stuk beter aan.

Dag 3  Lathuile (Annecy) - St. Lauret en Grandvaux (96km, 1429hm)

Ik begin de etappe bovenop de Col de la Saleve (1375m) om de rug vandaag nog iets te onzien. Na een prachtige afdaling en tocht door het dal beginnen we aan de beklimming van de Col de la Faucile (1323m). Door mijn (extra) genoten rust ben ik goed hersteld en ga ik gelijk goed van start bij deze klim. Halverwege gaat het zo lekker dat ik besluit het tempo nog wat omhoog te gooien en het 2e steilere gedeelte (8/9%) van de klim fiets ik tegen mijn omslagpunt. Het gaat heerlijk en bovenop de col bij het Controlepunt overheerst een gelukzalig gevoel. Geen last van de rug of knie en heerlijk geklommen. "Meer moest dat niet zijn"  zou mijn Belgische fietsblogger collega Johan Devroe zeggen. De afdaling van de Faucile loopt in het begin niet lekker. Er moet bijgetrapt worden en daar heb ik een hekel aan. Gelukkig verloopt het 2e gedeelte zoals het hoort: zonder bijtrappen in volle vaart naar beneden. De laatste klim naar de Col de la Savine (1048m) verloopt ook goed en samen met Zwager Cees en Siep kom ik zonder problemen bij de volgende camping aan.

Dag 4  St. Lauret en Grandvaux - Seppois en Bas (190km, 2028hm)
Vandaag is een lange dag en een goede test hoe de knie zich houdt. Veel kilometers maken (190km) en slechts drie kleine colletjes. Het fietsen gaat prima. Alleen na Checkpoint 2 bij Saint Hypolite heb ik wat moeite om de goede benen weer te vinden. Maar als we aan de voet van de laatste col Montancy staan gaat het weer als vanouds. Deze col kan ik in 1 ruk door naar boven knallen en het gelukzalige gevoel komt weer boven. Heerlijk! Via een fietspad over een oud treinspoor komen we bij de camping in Seppois Le Bas aan.


Iemand van een ander team wordt aangereden door een auto in de afdaling.
Hij heeft wonderwel alleen een wond aan zijn lip.
Zijn fiets komt er minder goed vanaf.

Dag 5  Seppois en Bas - Chapelle devant Bruyeres (139km, 2028hm) Voor vandaag staat de laatste serieuze beklimming op het programma: de Col du Grand Ballon (1325m). Maar voor we daar zijn moeten we eerst nog bij de Col du Hundsrück (748m) naar boven. Die eerste col loopt bij mij nog wel goed, maar op de Grand Ballon is het afgelopen. De klim naar boven wordt een lange worsteling en ik ben blij als ik uiteindelijk boven ben. Bovenop blijkt het ook nog eens koud en mistig en ik ben letterlijk kilometers lang aan het afzien (klappertanden). Bovenop gaan we als team eens even lekker aan de crepes en warme drank in een restaurant. Hierna blijven we een stuk op hoogte in de koude en mist doorfietsen. Als we via Col de la Schlucht eindelijk weer de afdaling inzetten, wordt het (ik) weer wat warmer en na het laatste controlepunt rest nog een zeer aangename afdaling naar de volgende camping in Corcieux. Bij de camping aangekomen ben ik gelukkig weer redelijk hersteld.


In Bruyeres camperen we aan de rotonde. De camping zit vol..:-)

Dag 6 Chapelle devant Bruyeres - St Mihiel (166km, 1096hm) Volgens het boekje zou deze dag een "overgangsetappe" zijn door de "graansschuur van Parijs". Redelijk vlak en niet echt zwaar. Helaas blijkt 's-ochtends al dat we een stevige wind tegen hebben. Ook is het langschap heuvelachtig waardoor er telkens weer aangezet moet worden. Tot overmaat van ramp krijgen we 's-ochtends ook nog een regenbui op ons dak. Bij de eerste controlepost zit ik er al aardig doorheen. Gelukkig is het 2e gedeelte beter te doen en kan ik zelfs wat kopwerk voor mijn rekening nemen. Maar zon 30km voor de finish loop ik tegen de hongerklop aan en krijgen we nog een leuke klim met bijbehorende regenbui over ons heen. Compleet uitgewoond kom draai ik in St Mihiel de camping op. Leuk die "overgangsetappe's"....not!


Elke dag gaat de rotzooi weer in de bus naar de volgende camping.

Dag 7 St Mihiel - Grand Halleux (220km, ?? hm) Gisteravond constateerde ik al dat de knie weer dik en geirriteerd was geraakt. Het plan was toen om na het eerste checkpoint pas op de fiets te stappen. Maar aangezien er vanochtend nog niet veel verbetering was heb ik besloten vandaag helemaal niet te fietsen. Even herstellen voor de Grande Finale morgen.


Onze "superverzorgers" Marinus en Roelof

 Dag 8 Grand Halleux - Cauberg (113km, 1437hm)
Na 's-ochtends eerst de Wanne over te zijn gejaagd begint het bij alle teams echt te kriebelen. We zijn bijna thuis en dat is te merken. Onvermoede krachten worden aangesproken en bij de zweep gaat er nog eens flink over. Ook in ons team worden voor de grens van Nederland alle duivels ontbonden en jakkert ons "AtoS for Life"  treintje met snelheden van meer dan 40km/uur over 's-Heeren wegen. De laatste stop is een paar kilometer voor de Cauberg. Hier worden vervolgens de teams met tussenpozen van een paar minuten losgelaten zodat ze team-voor-team op de Cauberg arriveren en toegejuichd kunnen worden.

Het arriveren op de Cauberg is een groot feest. Alle teams worden door alle toeschouwers toegejuichd en ik ontvang regelmatig schouderklopjes van compleet onbekenden. Een prachtige belevenis. Het "erepad"  eindigt op het terrein van het Kuuroord. Hier vinden we ook onze eigen supporters en mogen we bloemen en knuffels in ontvangst nemen.


Finish op de Cauberg

Totalen In de onderstaande tabel heb ik een overzichtje gemaakt van de totale Tour For Life kilometers en de hoeveelheid kilometers die ik zelf gefietst heb. Ondanks de verrekte knieband en rugklachten heb ik toch nog 931km van de 1254km kunnen fietsen. Dat was veel meer dan ik vooraf had durven hopen.

Dag	TFL km	TFL hm	JB km	JB hm
0	0	0	43	486
1	100	2800	98	1488
2	160	4200	85	3051
3	162	3400	96	1429
4	190	1900	191	2028
5	132	2500	139	2082
6	175	1200	166	1096
7	225	2200	0	0
8	110	1200	113	1437
	1254	19400	931	13097



Van welk bedrijf zijn die gasten ook al weer?

Slotconclusie

De Tour For Life was een avontuur wat ik niet had willen missen. De voorbereidingen, de sponsoring, het team en de uiteindelijk tocht zelf waren een prachtige ervaring. Maar nu ik het allemaal meegemaakt heb is het ook mooi geweest; "been there, seen that, done that". Ik houdt er ook een beetje een dubbel gevoel aan over. Ondanks dat het niet realistisch was had ik toch ergens de tour wel volledig willen rijden. Maar dat gevoel is niet sterk genoeg om me volgend jaar nog maar eens keer in te schrijven. Het is mooi geweest. Volgende jaar gaan we weer wat anders doen. Wat? Geen idee, daar ga ik van het winter maar weer eens over nadenken.



Tour for Life: het is mooi geweest,
maar dat doen we niet weer..:-)

Revalidaasie

Vanochtend had ik een afspraak met de fysiotherapeute die mijn knie behandeld. Na de knie onderzocht te hebben kwam al snel haar verdict: geen (volledige) Tour For Life fietsen. Het herstel van de opgerekte knieband zal nog zeker een week of 3 in beslag nemen dus de Tour For Life komt net een week of 2 te vroeg.

Revalidaasie
Da's natuurlijk balen, maar we gaan niet bij de pakken neerzitten. De komende week ga ik dagelijks revalidatie ritjes maken om het herstel van de knieband te bespoedigen. Hierbij geldt het criterium om bij terugval gelijk weer rust te nemen. Tijdens de Tour For Life is het dan proefondervindelijk vaststellen wat en hoeveel er gefietst kan worden dan wel wanneer ik in de volgauto zal zitten (wel een geruststellende gedachte overigens als het regent..:-).

Nog 1 weekje slapen
Volgende week nog de laatste spullen in huis halen en dan is het vrijdagochtend vertrekken. 's-Ochtends vroeg worden we dan in Arnhem opgepikt door de 2 teambussen die vanuit het noorden komen. Vrijdagavond hopen we dan in Bardonechia, Italie aan te komen. Het eea is nog na te lezen in de laatste nieuwsbrief: https://docs.google.com/a/good-it.com/document/d/151hA49jlTppwyurOSGPb9xSakQTY8z5WYdK1qE8RJ2M/edit

Wie dut mij wat?

Alles wat fout kan gaan, gaat ook een keer fout Na 3 jaar praktisch probleemloos gefietst te hebben sloeg Murphy gisteravond genadeloos toe.

Het ongeval
Op een trainingritje samen met zwager Cees moest er na 25km op een smalle landweg een busje gepasseerd worden. Na goed gekeken te hebben wat de bus ging doen besloten we uiteindelijk de bus te passeren, ik voorop. Op het moment van passeren opende de bestuurder plotseling zijn portier (de sukkel had duidelijk niet in zijn spiegels gekeken) waardoor ik uit moest wijken. Door deze uitwijkmanoeuvre raakte ik uit balans en kwam op de weg voor de bus ten val. Cees die achter mij fietste kon mij vervolgens niet meer ontwijken en viel met fiets en al over mij heen.

De schade
Nadat we weer overeind gekrabbeld waren bleek de schade in eerste instantie beperkt tot een verschoven/beschadigde remhendel en kapot stuurlint van mijn (nog geen week oude) fiets. De rem en versnelling waren nog dusdanig dat er doorgefietst kon worden. Cees had geen schade opgelopen en ook fysiek leek er met ons beide, op wat schrammen en krassen na, niets aan de hand. Nadat we met de bestuurder gegevens hadden uitgewisseld voor de financiële afhandeling zijn we weer verder gefietst. Na over de eerste schrik heen te zijn hebben we toch nog even flink gas kunnen geven.

Au!
Helaas begon, na thuiskomst gisteravond, mijn linkerknie aan de binnenkant pijnlijk te worden. In eerste instantie dacht ik aan een 'normaal pijntje' wat wel weer wegtrekt. Maar tegen bedtijd kon ik mijn knie amper meer buigen.

Fingers crossed
Vanochtend was de situatie helaas niet veel beter. Na bezoek aan de fysiotherapeut vanochtend stelde deze de diagnose: een verrekte knieband, wellicht zelfs met een klein scheurtje. Waarschijnlijk is de knieband verrekt toen ik tijdens de val mijn met schoen in de pedalen ben blijven vastzitten. Ik moet de knie nu zoveel mogelijk rust geven en hopen dat het er over 2 weken beter uitziet. Het zal spannend zijn of dat nog gaat lukken. Een belangrijke indicatie is in hoeverre er de komende 3 a 4 dagen herstel zal zijn.



p.s. Misschien moet ik bij nader inzien de teamsong van ons Tour For Life team,  "Wie dut mij wat" van Skik toch nog maar eens herzien...

Titanium regeert!

Na de (meer rustige) lange toertocht van afgelopen zondag heb ik vanavond de nieuwe fiets maar eens goed op zijn donder gegeven op mijn vaste rondje Westland. Sprinten, bochtenwerk, kortom flink wat krachtwerk  op de fiets losgelaten. Het resultaat is dat ik steeds enthousiaster wordt van de rij-eigenschappen van de fiets. De Zephyr gedraagt zich voorbeeldig en geeft geen krimp.

Een maatpak
Het frame is een maatje kleiner dan mijn oude fiets en zit gegoten als een maatpak. Ik merk dat ik daardoor veel rustiger op de fiets zit en gemakkelijker langere afstanden in eenzelfde houding kan volhouden. Op mijn oude fiets moest ik nog wel eens regelmatig verzitten. Niet dat dat vervelend was of problemen opleverde, maar het viel me vanavond op dat ik dit bij deze fiets praktisch niet meer doe. Daarbij rijdt hij heerlijk 'smooth'. Trillingen worden erg goed gedempt wat een erg prettig rijgedrag oplevert. Geen gespannen stuiterende fiets, maar eentje die aan de weg lijkt te plakken zonder overigens dat dit ten koste van de snelheid gaat.

De investering pakt goed uit
Je neemt toch altijd een risico door een dure fiets te kopen. Zal hij goed rijden? Ontdek je geen vervelende eigenschappen of fietst hij misschien toch niet zo lekker als je had gehoopt? Ondanks dat je in/bij de winkel een proefrit mag maken zijn dit toch zaken waar je past echt achter komt als je hem hebt gekocht er een langere tijden/afstanden mee gaat rijden.

Een van de voordelen van titanium (het gaat een leven lang mee) kan in dat geval dan gelijk ook een nadeel worden. Je wilt natuurlijk niet je leven lang op een fiets fietsen die net ietsje tegenvalt.

Dat alles maakt dat ik gaandeweg steeds enthousiaster raak door de bevestiging de juiste beslissing te hebben genomen om voor deze fiets te gaan. Of zoals een collega onlangs op Facebook over zijn Van Nicholas fiets schreef: "Titanium regeert!".

Blog Update, watieskebuurt?

De laatste tijd is er van bloggen niet veel terecht gekomen. Dit komt deels door tijdgebrek en eerlijkheidshalve ook deels door gebrek aan motivatie. Wat is er gebeurd in de afgelopen periode?

Vakantie Italie / Zeeland
Ik ben op vakantie in Italie geweest en heb daar een paar prachtige tochten kunnen fietsen zoals:

Monte Bondone - http://connect.garmin.com/activity/197757832
Passo Rolle - http://connect.garmin.com/activity/200544352
Stelvio Pas - http://connect.garmin.com/activity/202369341

Nieuwe Fiets
Het zat al een tijdje in mijn hoofd en vorige week was het zo ver. Ik heb een nieuwe racefiets gekocht. Op de shortlist stond een "De Rosa Merak 2012 - Redline"  (carbon) en een "Van Nicholas Zephyr 2012" (titanium). Ondanks dat ik de eerste het mooiste vindt qua uiterlijk ben ik toch gegaan voor de functionaliteit en kwaliteit van de Van Nicholas. De Nederlands producent geeft zelfs levenslange garantie op haar frames.

Van Nicholas Zephyr - 2012

Titanium staat bekend om haar comfortabele rij eigenschappen en de Zephyr is specifiek voor het toeren bedoeld. Dit neemt niet weg dat het frame goed stijf is. Gisteren heb ik er de eerste toertocht mee gefietst en dat is uitstekend bevallen!

Hel van de Heuvelrug
Zoals gezegd gisteren de Hel van de Heuvelrug gereden. 180km met +/- 1500 hoogtemeters. Op een klein buitje na prima weer gehad. Volgende week nog Luik-Bastenaken-Luik en dan zijn we onderhand wel uitgetraind voor de Tour for Life. Ik ben d'r klaar voor!