De wielen en de Remklauwen

En het het project "Genesis" gaat doorrrrr.
Zo net op de valreep voor Kerst kwamen de handgespaakte wielen van Rose Versand binnen:

Na veel gegoogle en diepgaand onderzoek ben ik tot de volgende wielset samenstelling gekomen:

Velgen:     DT Swiss RR511 disc brake, 32-spaaks, centerlock
Naven:      DT Swiss 350 disc brake + snelspanners
Spaken:     DT Competition spaken zwart + DT Prolock nippels zwart

De wielen zijn vervolgens besteld en gebouwd bij Rose Versand.

Wel raar dat de ene kleiner is dan de andere :-)

Mooie, mat zwarte wielen met een velg van 32mm waardoor erg wiel erg stijf zijn. Prima voor een fiets met wat extra bagage. Tel daarbij 32 spaken per wiel op en je kunt gerust spreken van een bomb-proof wiel. Hierdoor wel iets zwaarder dan je normale racewielen maar dat mag de pret niet drukken.

Genesis Croix-de-Fer karkas

De remklauwen waren al eerder binnengekomen. Hiervoor is de keuze gevallen op de TRP HY/RD remmen. Als je de optie wilt hebben om met brede banden tot wel 40mm wilt gaan fietsen dan zijn velgremmen geen optie. Daar past hoogstens een racebandje van 25mm tussen. Dus daarom schijfremmen.

Dan is er nog de keuze tussen hydraulisch en mechanisch (met een kabeltje). Hydraulische remmen hebben meer remkracht maar mechanische remmen zijn eenvoudiger en daardoor ook makkelijker te repareren mocht je in het buitenland eens met pech komen te staan.

Het is uiteindelijk een combinatie geworden van hydraulisch en mechanisch. De remklauw zelf is hydraulisch en de remleiding mechanisch (met kabeltje). Op de remklauw bevindt zich het olie-reservoir wat nodig is voor de hydrauliek. Doordat de rest normaal bekabelt is kan hij op elk type shifter aangesloten worden (Shimano, SRAM, Campagnolo, etc). De kans dat er problemen met de hydrauliek komen is hierdoor een stuk kleiner.

En nu weer verder sparen en kijken welke volgende onderdelen er toegevoegd gaan worden.

To be continued....

Het frame is binnen!

Na één mislukte bezorgpoging is het dan de tweede keer toch gelukt. Het nieuwe Genesis Croix de Fer frame is binnen. En in het echt is hij al net zo fraai als op de plaatjes.

Uiteraard heb ik in de tussentijd niet stil gezeten en heb ik me verdiept in wielen, Schijfremmen en alles wat er nog verder op en aan de fiets moet komen.

De volgende zaken staan nog op het verlanglijstje:

• Shimano 105, 11-speed zwart groepset
• TRP HY-RD remklauwen zwart
• DT Swiss 511 DB wielset, 32-spaaks
• En uiteraard weer een Gilles Berhoud Aspin zadel om het af te maken.

Over de banden ben ik nog niet uit. Dat zal ook een beetje afhangen van het doel waarvoor de fiets als eerste ingezet gaat worden. Voor meerdaagse tochten waarbij er ook off-road gereden kan worden zit ik te denken aan Schwalbe Marathon Mondial 35mm banden.  Maar voor on-road ritjes only worden het waarschijnlijk de beproefde Continental 4 season 28mm bandjes. 

Voorlopig maar even weer sparen. Heeft als bijkomend voordeel dat je meer voorpret hebt.

To be continued....

Project Genesis

Het is weer tijd voor een blog update. Over fietsen uiteraard. Na mijn fietsvakantie van afgelopen mei naar Santiago de Compostela ben ik me gaan interesseren voor de ideale bike-packing racefiets voor dergelijke vakanties. Als je je dan gaat verdiepen op wat voor fietsen andere bike-packing fietsreizigers rijden kom je al snel tot een paar conclusies. De meeste van die fietsen hebben schijfremmen. Dat heeft twee voordelen: het remt beter, met name in nat weer, en door het ontbreken van velgremmen ontstaat er meer ruimte om bredere banden te monteren waardoor de fiets meer geschikt wordt om ook off-road te fietsen. Iets wat bij fietsreizen buiten Nederland regelmatig voor komt.

Toen ik verder ging speuren ontdekte ik de zogenaamde "Adventure Bike" fiets categorie. In Nederland nog niet erg bekend maar in de UK bij voorbeeld al een veel gebruikte / verkochte fiets. Een adventure bike is een racefiets met de hiervoor beschreven eigenschappen (disc brakes, bredere banden) maar heeft daarbij bovendien ook een geometrie die comfortabeler is dan die van een normale racefiets. Daarbij heeft hij vaak ook nog voorzieningen op het frame voor het monteren van een derde bidonhouder en /of spatbordjes en bagagerekjes.  Allemaal erg handig als je met je racefiets op reis wilt.

De adventure bike is een soort van multi-functionele cyclocrosser met reisvoorzieningen die ook prima als normale racefiets op de verharde weg gebruikt kan worden. En over een dergelijke fiets ben ik dus sinds mei al aan het broeden en googelen. Tot vandaag. Vanochtend heb ik de knoop doorgehakt en heb besloten hoe ik het zou gaan aanpakken.Ik zou eerst het frame van mijn keuze bestellen en dan elke maand, zorgvuldig geselecteerde, onderdelen bij bestellen totdat mijn fiets na een paar maanden compleet zou zijn.

Genesis Croix de Fer 725

Na een bezoekje aan mijn fietsenmaker Menno, om me te later voorlichten over de juiste framemaat, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik mijn frame in Engeland besteld. Het is een stalen frame geworden. De Genesis Croix-de-fer, maat XL. Dit type frame / fiets is al meer dan 10 jaar een succesnummer in de UK en wordt geproduceerd door de gerenommeerde stalen framebouwer Reynolds. De keuze is op staal gevallen omdat dit erg goed trillingen absorbeert en daardoor comfortabel rijdt.

Vanaf nu is het de komende maanden speuren naar de juiste groepset, disc brakes, wielset en overige accessoires. Project Genesis is gestart!

Wordt vervolgd....

ScD Dag 31: Santiago de Compostella

En we schrijven nog maar even gewoon door nu we nog in Santiago de Compostella zijn.

Ik had met de andere Nederlanders Nico, Bob en Jan afgesproken dat we de s-middags de stad wat zouden gaan verkennen. Na 15.00 uur zouden we dan de fietsen in kunnen leveren bij hotel Mexico, de verzamelplaats voor Soetens transport. Onze Belgische vriend Etienne is vandaag onderweg naar Finisterra op de fiets. Het is zijn plan om met de bus weer terug te komen.

Gekocht voor een paar tientjes voor de handbagage.
 

'S-ochtends scoor ik nog een mooie trolley voor mijn handbagage en ga ik naar de kathedraal waar om 12.00 uur de mis gaat beginnen. Ik ben er al om 11.00 uur en het blijkt dat alle banken in de kathedraal al bezet zijn. Volle bak dus! Op dat ogenblik gaat mijn telefoon. Ik neem fluisterend op (bellen in de kerk vindt ik beetje ongepast) en het blijkt Bob te zijn. We kunnen onze fietsen nu direct al inleveren. De bus is er en staat op het punt te vertrekken. Als we onze fietsen nu nog meegeven krijgen we ze over drie dagen al thuis afgeleverd.

De winkel naast mijn hotel heeft leuke souvenirs voor pelgrims.
 

Dat klinkt goed, dus ik speer de kathedraal weer uit terug naar het hotel om mijn fiets op te halen. Onderweg pin ik nog snel even geld want het transport moet contant betaald worden. Met mijn fiets ga ik naar hotel Mexico en bij aankomst blijk ik de eerste te zijn. Mijn fiets wordt voorbereid voor de reis (stuur om en trappers er af) en wordt in de bus gehangen. Even later zijn Bob, Nico en Jan er ook met hun fiets en ook hun fietsen worden in de bus gezet. Da's dan ook weer geregeld.

 

De graftombe van de heilige Jacobus.
 

'S-middags verkennen we de stad, eten we een lekker broodje Donner Kebab en bezoeken hetgaf van de heilige Jacobus in de Kathedraal. Voor de 'echte' pelgrims is dit toch het doel van hun reis. De overblijfselen van de heilige Jacobus bezoeken. Het is ook mogelijk om achter het altaar langs te lopen en daar het Jacobus beeld op de schouder te kloppen om hem te bdanken voor de goede reis. Uiteraard hebben we dat even gedaan en ik heb hem nog ven extra bdankt voor nul lekke banden :-). Rond vieren gaat eenieder terug naar zijn hotel voor nog een middag tukkie.

Inpakken en wegwezen met die fietsen! 
 

Rond zessen wordt ik gebeld door Etienne. Hij is alweer terug uit Finisterra. Rond twee uur had hij de 120 kilometer op zijn fiets al afgelegd. Omdat hij zijn fietskarretje niet meegenomen had ging hij als een speer. Toen hij bij aankomst in Finisterra informeerde naar de terugreis bleek de bus pas om 17.00 uur te gaan en het was onzeker of de fiets mee kon. Hij heeft toen vervolgens een taxi geregeld die hem en zijn fiets (achterbank plat en inladen maar) voor vijftig euro op twee derde van de afstand richting Santiago de Compostella wilde brengen. Vervolgens is hij het laatste stuk zelf weer gefietst en was hij rond zessen weer terug met rond de 160 fiets kilometers in de benen.

Mooi op tijd om tegen 19.30 uur samen met ons te eten en zijn avontuur te vertellen. 

Morgen gaan we nog een laatste poging doen om de mis te bezoeken en smiddags is het richting  het vliegveld voor de vlucht terug naar huis.

Hasta Manaña!

SdC Dag 30: Melide - Santiago de Compostela

Het is zondag 22 mei en ik ben in mijn hotelkamer in Santiago de Compostela. Het duizelt me van wat ik de laatste 24 uur allemaal heb meegemaakt. Maar ik wil het wel opschrijven. Ik wil het verhaal afmaken en ook deze laatste dag nog vastleggen.  

Gisteravond heb ik met mijn -naar ik nu wel mag zeggen- Belgische vriend Etienne in de hostel in Melide overnacht. Op advies van de aardige medewerkster van de hostel zijn we gaan eten in een van de lokale pulperia waar men inktvis als hoofdgerecht serveert. Het was gezellig en de conversatie was goed. We waren al een aardig eind op dreef met ons menu toen nieuwe pelgrims het restaurant binnenkwamen.

 

Na eens een keer goed kijken blijken het Nico, Bob en Jan te zijn die ik al eerder op dag 15 in Frankrijk heb ontmoet. Hoe is het mogelijk. En dat een dag voordat je in Santiago aankomt. We zitten al snel met elkaar bij te praten als blijkt dat we terug naar het hostel moeten. De deuren sluiten om tien en dan gaan ook op de zalen het licht uit. Tijd om terug te gaan. We spreken af dat we elkaar morgen nog ontmoeten onderweg naar of in Santiago zelf.

 

Bij onze hostel aankomen blijken onze twee slaapzaal genoten als te slapen. Het zijn twee oudere Italiaanse mannen. Net nadat we zelf ook inbed liggen begint het gelazer. De Italianen blijken heel erg verschrikkelijk te snurken. Niet een beetje maar echt zo hard dat je het bijna niet voor mogelijk houdt. Ik schiet accuut in de lach en kan er de humor wel van inzien. Het zal me eigenlijk een worst wezen of ik nog veel slaap vannacht. Morgen nog maar 60 km naar Santiago en dat doe ik zelfs zonder slaap als het moet. Gelukkig wordt later die nacht het gesnurk een stuk minder waardoor er toch nog redelijk geslapen kan worden.

 

De volgende ontbijten we, pakken onze fietsen weer vol en fiets ik samen met Etienne richting Santiago. Er zitten nog best redelijk klimmen in, maar de benen zijn nog steeds uitatekend. Het duurt niet lang voor de Bob, Nico en Jan achterop fietsen en we besluiten gezamelijk naar Santiago te fietsen. Dat verloopt prima en na nog een koffiestop arriveren we rond 14.30 uur in Santiago.

Bob.

 

De aankomst in Santiago verloopt een beetje raar. We komen nergens een plaatsnaam bord tegen waar je even kan stoppen en een foto maken dus fietsen we het centrum maar in richting de Kathedraal. Omdat we nog niet gegeten hebben stoppen we vlak voor het plein voor de lunch. Tijdens de lunch komt er ook nog een Duitser aanschuiven waarmee Bob, Nico en Jan een dag of vijf hebben gefietst. Na de lunch lopen we naar de Kathedraal voor de afsluitende foto's. 

Nico.

 

Na de fotoshoot zoekt iedereen zijn hotel op. We spreken af samen het avondeten te gaan gebruiken. Mijn hotel zit dicht bij het centrum en nadat ik ingechecked en opgefrist ben ga ik op weg naar het Pelgrims Office waar ik mijn compostolaat kan ophalen. Het is er bijzonder druk en er staat een rij van een meter of 50.  

Jan. 

Etienne

 

Als ik na een half uur eindelijk aan de beurt ben wordt ik geholpen door een erg aardige Amerikaanse dame achter het loket. Ze verteld me dat ik haar langste afstand van vandaag ben en nadat ik mijn (niet originele) paspoort heb ingeleverd en zij die heeft gecontroleerd moet ik nog een vragenlijst invullen. Bij motivatie voor de tocht kruis is 'Spiritual' aan en ik krijg mijn compostolaat. Voor vijf euro extra is het mogelijk om een gepersonaliseerd compostolaat te krijgen met start/stop plaats, data en afstand. Uiteraard maak ik gebruik van deze optie en zo trots als een aap met een gouden horloge  verlaat ik het pelgrims office.

Het is druk in de Pelgrims Office. 

Mijn Pelgrims Diploma :-)

Nico, Bob, Jan, Duitser, Johan en Etienne

 

Tijdens het eten bespreken we met elkaar de plannen voor de komende dagen. Etienne en de Duitser fietsen morgen door naar Finisterra. Bob, Nico en Jan blijken hetzelfde vliegtuig te hebben als ik dus dat is gezellig. Morgenvroeg ga ik op zoek naar een eenvoudige tas die ik kan gebruiken als handbagage en waar al mijn fietsspullen in kan doen. Verder gaan we morgen samen nog naar de mis van 12.00 uur en gaan we smiddags onze fietsen inleveren voor transport terug naar Nederland. Hiervoor maken we gebruik van de diensten van firma Soetens. 

Been there, done that! 

 

Nog anderhalve dag in Santiago spatzieren en dan weer terug naar huis. Gelukkig heb ik de rest van de week nog vrij om nog weer wat in het thuis ritme te komen (en nog wat te fietsen :-)).

De Strava dag gegevens zijn hier te vinden.

Dag afstand: 64km

Tot nu toe gereden: 2436km

Nog te gaan:  0km

SdC dag 29: Sarria - Melide

Vandaag een korte rit van 60km. Na alle lange ritten van afgelopen dagen een welkome afwisseling. De eerste 20 kilometer vanuit Sarria gaat het nog flink op en neer. Maar zelfs na de berg etappe van gisteren zijn de benen nog steeds prima. 

Mijn vriendje mocht vandaag weer bij mij op de kamer slapen :-)

Na 24 kilometer kom ik bij het dorp Pontomarin aan. Hier ligt een stuwmeer wat in 1962 gecreerd is. Hiervoor is een nieuwe brug gebouwd die veel hoger ligt dan de oude. Als het waterpeil laag is, kun je ook de oude brug nog zien. Het kerkje in het dorp is steen voor steen afgebroken, genummerd en op hoger gelegen grond weer opgebouwd.

Ik rijdt het dorp in en ga naar het kerkje om een stempel te halen.

Achter in de kerk zit een dame achter een tafel klaar om de passerende pelgrims van een stempel te voorzien. Het heeft wel wat weg van een stempelpost tijdens een schaatstocht :-).

Na Pontomain is het weer klimmen geblazen om uit het dal te komen. Ik stop nog een keer voor een koffie en net als nog een keer en stop wil maken kom ik Etienne weer tegen die ook net even wilde stoppen. Dit lag precies in de lijn der verwachting. Hij zou vanaochtend iets eerder dan mij vertrekken zodat ik hem achterop zou rijden. 

Voor de komende nacht heb ik een overnachting in een Alberque in Melide gepland. Omdat er geen kamers meer in het dorp te krijgen waren slaap ik op een slaapzaal met 4 bedden. Een echte pelgrims overnachting dus. Na overleg boek ik via booking.com ook nog een bed voor Etienne in dezelfde Alberque. 

Bij aankomst blijkt de accomodatie net nieuw en erg fraai en gezellig. De fietsen kunnen we onder het gebouw kwijt in een soort parkeerkelder. Na een douchebeurt ga ik even mijn blogverslag maken en doet Etienne even een tukkie. Zo meteen de koninginnerit van de giro kijken en daarna lekker eten. 

Wel gezellig om zo samen nog de een na laatste nacht voor Santiago door te brengen. Morgen nog een kort ritje van een kilometer of zestig naar Santiago. Dan kunnen we elkaar de hand schudden en het compostolaat gaan incasseren.

Dit soort taferelen kom je nu onderweg ook voortdurend tegen. Busjes vol met rugzakken die vooruitgestuurd worden. Onderweg was ik getuige dat een tweetal fietsers er de brui aan gaf. De fietsen werden net in de bus ingeladen om afgevoerd te worden. Ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat er een boel mensen ongetraind en zonder enige kennis van zaken aan het laatste stuk van de Camino beginnen. Dat valt dan natuurlijk vies tegen en haakt men onderweg af.

Is er nog leven na de Camino? Jazeker! Ik kan me na afloop aansluiten bij een Camino zelfhulpgroep :-). Maar morgen gaan we eerst Santiago de Compostela beleven.

 

De Strava dag etappe gegevens zijn hier te vinden.

Dag afstand:  65km

Tot nu toe gereden: 2372km

Nog te gaan: 63km

 

SdC Dag 28: Ponferrada - Sarria

Voor vandaag stond de laatste grote beklimming op de planning. De Col do Cebreiro van 1300 meter. De dagafstand was deze keer rond de 100 kilometer dus had me voorgenomen weer lekker op tijd te vertrekken. Ook omdat het smiddags flink warm begint te worden.

Rond 7.45 uur zit ik op de fiets. De eerste 25 kilometer zijn vlak maar na het plaatsje Villafranco del Bierzo begint de bergweg. Heel geleidelijk slingert hij zich tussen de bergen door naar boven met langs de weg regelmatig huizen en mogelijkheden om wat te eten en te drinken. Ik krijg het gevoel of ik onderweg ben naar een skidorp wat iets verderop hoger in de bergen ligt. 

Maar naar 45 kilometer kom ik door het laatste dorp Las Herrerias de Valcarce en begint de echte klim van een kilometer of vijftien naar de Col do Cebreiro. De route gaat over een oude verlaten weg en praktisch de hele klim kom ik niemand tegen. De wandelaars gaan niet over de weg maar over een bergpad. 

Als ik bijna boven ben staat er een wat ouder Engels echtpaar aan de kant van de weg. We praten even wat en ze vertellen me dat er vlak voor hun een Belg rijdt 'with a yellow trailer'. Een aanhangwagentje achter zijn fiets dus. Ik denk meteen aan de Belg die ik op dag 16 ontmoet heb en die volledig aan de omschrijving voldoet. Het zal toch niet waar zijn?

Ik neem afscheid van het Engelse stel en vervolg de klim naar de top. Maar daar nog steeds geen Belg met een trailer. Aangezien het lunchtijd is stop ik bij het fraaie bergdorpje met kapel bovenop de Cebreiro voor een caffe de latte met mijn meegebrachte sandwiches. In het kappeltje kan ik weer een stempel scoren. De wandelaars komen ook door dit dorp en het is er gezellig. Na een kwartiertje houdt ik het voor gezien en ga weer verder.

Er is een kleine afzink waarna nog een colletje beklommen moet worden voordat de lange afdaling naar Sarria begint. En op dit laatste colletje zie ik hem ineens voor me rijden. Het blijkt inderdaad de Belg Etienne te zijn (door mij abusievelijk Emiel genoemd in dagverslag 16, but whats in a name? :-)). We zijn allebei uitgelaten dat we elkaar weer zien. Het is twaalf dagen geleden, maar voelt als een eeuwigheid.

Op het colletje zit een restaurantje en we besluiten wat samen te drinken om het te vieren. Maar als je gaat eten en drinken met Bourgondier Etienne gebeurd er altijd wat bijzonders (vorige keer iets met kip en oesters..). Dit keer gaat Etienne naar binnen om een tweede rondje te bestellen en niet veel later komt de waard met twee complete dagschotels naar buiten. 'Ja, we moeten goed eten' is de motivatie. En dat hebben we gedaan. Ondanks dat ik al eerder mijn eigen brood had gegeten gaat deze dagschotel ook nog makkelijk naar binnen. 

Dan is het tijd voor de laatste afdaling naar Sarria. We besluiten apart te rijden omdat ik sneller afdaal op mijn racefiets. We wisselen nog even telefoonnummers uit en spreken af vanavond nog even wat in Sarria te gaan drinken / eten. 

De afdaling is een mooie brede weg en hij loopt lekker. Veel beter dan de bumpy weg van gisteren. De laatste tien kilometer moet er af en toe nog wat geklommen worden maar dat gaat prima. Rond drieen arriveer ik in Sarria bij mijn appartement. 

Het was een topdag! De benen waren goed, de uitzichten spectaculair, en je ontmoet weer oude bekenden. Helemaal leuk! Zo dadelijk nog even wat eten en drinken en dan zit de dag er weer op.

Morgen en overmorgen de laatste ritjes naar Santiago de Compostela. De dagritten zijn ongeveer 60 kilometer dus lekker rustig uitbotllen over de finish van deze tour. Maandag heb ik nog een vrije dag in Santiago gepland en dinsdagavond vlieg ik weer richting Nederland. Het avontuur zit er dan toch echt op. 

Hasta Manaña!

De Strava dag gegevens vindt je hier.

Dag afstand: 103km

Tot nu toe gereden: 2307km

Nog te gaan: 125km

SdC Dag 27: Leon - Ponferrada

Vandaag stond er een pittige dag op het programma. Volgens mijn inschatting een rit van ongeveer 100km maar omdat ik mijn dagschema heb losgelaten blijft dat giswerk. Daarbij zat de klim naar Cruz de Ferro vandaag ook in de etappe. Het kruis waar je volgens traditie je steentje achterlaat die je van huis hebt meegenomen. Het hoogste punt ligt op 1500 meter terwijl Leon op 800 ligt. 

Het begint niet helemaal lekker vanochtend. Om 7.00 uur draai ik mijn routine af van toilet, ontbijten, inpakken en dan vertrekken. Ik heb zoals gewoonlijk mijn kamer nog eens dubbel gecontroleerd of ik niets ben vergeten. Dit blijkt niet het geval dus trek ik de deur achter me in het slot. De keycard gooi ik in het aparte brievenbusje dat daarvoor bestemd is omdat de receptie op dit tijdstip nog niet bemand is. Sterker nog, er is helemaal niemand te bekennen. Alles is nog in diepe rust. Net als ik mijn spullen in mijn fietstassen aan het inladen ben krijg ik kramp en moet ineens enorm nodig een toilet bezoeken. Maar mijn kamerdeur is al afgeslotenen en er zijn geen andere toiletten op de gang. Crises dus. 

 

Ik pak zo goed en kwaad als dat gaat nog mijn fiets in, speer het hotel uit de hoek om, het plein voor de kathedraal op in de hoop dat daar een bar of iets dergelijks al open is. Direct voor me is de ingang van, wat ik vermoed, een gemeentehuis is en ik ren met samengeknepen billen naar binnen (wat een openingstijden hebben ze hier in Spanje??). Ik vraag aan de dame achter het loket of ik van het toilet gebruik mag maken en dat kan gelukkig. Bij terugkomst begint ze van alles in het Spaans aan me te vragen. Ik vermoed dat ze denkt dat ik iets te regelen heb in het gemeentehuis. Dat heb ik ook, maar dat is nu opgelost. Gracias en adios!

Helemaal happy stap ik op de fiets en ben vertrokken. Uit blogs van andere Santiago fietsers die ik gisteravond nog even bestudeerd heb begreep ik dat er een stuk van ongeveer 10km aan onverhard kiezelpad voor Hospital de Orbio ligt. Vastberaden om niet weer een dergelijk eind mijn banden te beproeven heb ik al de omleidingsopties bekeken. En inderdaad begint op een kilometer of 30 vanaf Leon een onverhard pad. Met behulp van de offline kaart op mijn smartphone navigeer ik er omheen en redelijk simpel pak ik tien kilometer later vlak voor Hospital de Orbiga het originele pad weer op. Dat voelt goed!

Meer onverharde wegen kom ik niet tegen vandaag maar het is ondertussen wel flink warm geworden. Daarnaast waait het flink en samen met de leegte van het (overigens schitterende) landschap doet het me denken aan de dorpjes uit de oude cowboyfilms. Die waren ook vaak verlaten en de wind blaast dan van die bollen verdord gras door de lege straten. Zo voelde het nu ook en ook de wandelaars liepen vaak met capuchons op tegen de wind en warmte.

Geimproviseerde Camino rustplaats.

 

Astorga 

 

In Astorga stop ik voor een caffe con leche en mijn eigen meegebrachte lunch. Tot aan Astorga was de weg nog vlak maar hierna begint het duidelijk op te lopen. Rabanal is de laatste stop voordat de werkelijke klim naar Cruz de Ferro ingezet kan worden. In Rabanal stop ik ook nog even om de bidons nog eens weer te vullen en zelf nog wat extra vocht in de vorm van een blikje cola in te nemen.  Veel wandelaars stoppen hier ook en maken de beslissing om al dan niet nog vandaag te beginnen aan de klim. Een Duitse vrouw op het terras vindt het genoeg voor vandaag. Ze heeft al 24 kilometer gelopen en heeft besloten om de klim morgenvroeg in de koelte te doen. Geen slecht idee lijkt me.

Na de cola ga ik er aan beginnen en tot mijn verbazing ben ik redelijk snel al boven. Ik had eigenlijk gedacht dat de klim langer en zwaarder zou zijn, maar dat valt dus reuze mee. Vlak voor de top ontmoet ik een stel Aussies die eigenlijk geen idee hebben wat het verhaal van Cruz de Ferra is. Bijkomend voordeel is natuurlijk dat ze niet wekenlang een steentje mee lopen te zeulen :-)

Onze Lieve Heer heeft rare Camino gangers :-)

 

Cruz de Ferro is toch wel redelijk imponerend. Een enorme berg met stenen met daarop allerlei teksten, foto's, briefjes etc. Ik haal mijn steentje ook uit mijn tas en steek hem in een spleet van het houten kruis. De Aussies bieden aan om nog even een foto te schieten van mij bij het kruis en daarmee is weer een mijlpaal op de Camino bereikt.  

 

Na de Cruz de Ferro is het 20 kilometer afdalen geblazen naar Ponferrada. Helaas is de weg redelijk bumpy waardoor het me niet raadzaam lijkt om de remmen volledig los te gooien. De fiets krijgt bij deze snelheden behoorlijke klappen waarbij het gewicht van de bagage ook niet echt meewerkt. Na een half uurtje afdalen arriveer ik in Ponferrada. De ingeschatte 100 kilometer blijken er 120 geworden te zijn, maar het was een schitterende dag. Bergen blijft toch een prachtig iets om door te fietsen (of wandelen).

 

Gelukkig mag ik morgen nog een keer een klim maken. Dat is dan toch echt de laatste berg van deze tocht en vanaf dan is het nog twee dagen met korte ritten uitbollen naar Santiago.

 

Hasta Manaña!

 

De Strava dag gegevens zijn hier te vinden.

 

Dag afstand: 120km

Tot nu toe gereden: 2204km

Nog te gaan: 244km