Lang verwacht, eindelijk gekomen! Na een drie-kwart jaar fietstraining voelt LBL als een soort volwassenheid rite. De "fiets jongens" worden "fiets mannen". Een soort van beëdiging in militaire dienst na een maandenlange intensieve training. Je komt binnen als een groentje, weet weinig tot niks van het fietsen. Doet maandenlang je stinkende best en je komt er uit als iemand met kennis, ervaring en het juiste materiaal.(nou ja, goed materiaal..., maar daarover later meer). Vandaag is die dag! Het doel gesteld in januari 2010 wordt vandaag gerealiseerd. LBL here we come!
Benen scheren dillemma
En wat bezegeld de overgang van "fiets jongen" naar "fiets man" nu meer dan het scheren van je benen. Cees en ik hadden in een gezellige bui wel eens het vraagstuk opgeworpen wanneer nu het moment is dat je je benen daadwerkelijk kan/mag scheren zonder voor lul te staan. Waar ligt dat moment? We kwamen toen tot de conclusie dat wij dat, na al die noeste trainings-arbeid, wel rond LBL "verdiend" hadden. Wat schetst mijn verbazing dat Cees, bij wijze van ludieke actie, donderdag avond zijn benen daadwerkelijk had geschoren en vrijdag als een jonge god met "pasgeboren baby benen" kwam opdagen. Zie daar de zichtbare transformatie van "fiets jongen" naar een echte "fiets man"!
Vrjidag vertrek
Vrijdag om 15.00 uur haal ik Cees thuis op. We reizen af naar het centrum van Luik waar we vanavond in Hotel "Holiday Inn" overnachten. Voor diegenen die het niet weten: "Holiday Inn" is samen met aanpalend congrescentrum "Palais des Congres" de start- en finishplaats van de LBL toertocht van "Le Champion". We logeren dus in het epi-centrum van de toertocht! Na een klein oponthoud op de A13 en wat file-rijden op de ring van Antwerpen na verloopt de rit van Den Haag naar Luik voorspoedig.
File op de A13. Daar wordt Cees niet vrolijk van...
Bij aankomst in Luik rijden we de auto de parkeerkelder van het Hotel in. In de folder zou kunnen staan: "dit gebouw kent een typische Belgische uitstraling" of in goed, helder Nederlands: het is een slecht onderhouden klerezooi ..:-) We stallen de fietsen in de "goed afgesloten en schone fietsenkelder" die bij het Hotel hoort. Aan de andere kant heeft zon gezellige klerezooi ook wel weer wat. Als goed georganiseerde Nederlander is het weer eens wat anders...:-)
 |
| De fietsenkelder van het Hotel |
Als we rond 19.00 uur onze hotelkamer ingewijd hebben gaan we onze startbescheiden ophalen en is het tijd voor het diner. In het aangrenzende congres centrum is het restaurant gevestigd en vanavond staat o.a. spaghetti op het menu. Voor het luttele bedrag van 10 euries kun je een heel bord pasta met een biertje scoren. Who needs more? Nou, ikke! Mijn bord was niet zo vol en ik heb toch echt een heleboel koolhydraten voor morgen nodig. Dus nog maar een tweede bord besteld en daarna was de honger toch wel echt gestild.
 |
| Een echte "fietsers kamer" |
D-Day
Om 06.00 uur gaat de wekker. Ik heb er zin in, want ik ben al voor de wekker wakker. Als ik uit het hotelraam kijk zie ik de 245km rijders net voorbij komen. Die zijn om 06.00 uur weggeschoten. Een paar minuten eerder hoorde ik de speaker beneden al aftellen van 9 naar 0. Het feest is nu echt begonnen.
 |
| Het strakke pak aan. Let op de gladde beentjes..:) |
Het is frisjes buiten en we twijfelen of we de armstukken zullen aandoen en/of meenemen. Uiteindelijk besluiten we ze thuis te laten en in het windjack te starten. Achteraf een juiste beslissing. We hebben het geen moment koud gehad en het windjack was precies voldoende voor de eerste uurtjes na de start.
Cees en ik, klaar voor de start.....
We zijn los!
En dan is het zover: we zijn los. Luik uitkomen blijkt nog een behoorlijk chaotisch gebeuren. Er zijn wegopbrekingen en je sjeest overal maar tussen de auto's door wegens het compleet onbreken van fietspaden (wat is dat in Nederland toch goed geregeld!). Maar gelukkig duurt het niet lang en zijn we de stad uit. Ik had bij LBL het beeld van Limburgs Mooiste voor me: mooie heuvelachtige, slingerende binnendoor weggetjes. Maar dit beeld blijkt toch niet te kloppen. We fietsen veel op de (rustige) grote wegen en pakken af en toe de binnendoor weggetjes. Die grote wegen blijken erg fijn af te dalen, wat bij Limburgs Mooiste niet altijd het geval is.
En dan: klimmen
Het duurt niet lang en de eerste klimmetjes duiken al op: "Côte d'Embourg" (max.7%) en de "Côte de Chambralles" (max. 20%). Deze worden prima verteerd en na 40km komt de eerste controle in zicht "Ranch Don Diego". Na een smsje naar het thuisfront dat alles prima verloopt stappen we na 5 min. weer op de fiets om verder te gaan.
De Wanne en de Stockeu
Op 70 km arriveren we bij "de Wanne" (max. 13%). Je merkt dat deze klim aanzienlijk langer is dan de klimmetjes tot nu toe. Maar de benen zijn goed en op ritme gaat het lekker naar boven. Onderweg staan een boel Nederlandse toeschouwers en hun enthousiaste aanmoedigingen maakt de klim tot een gezellige happening. Gelijk na de beklimming van de Wanne is de volgende controlepost. "Le Champion" heeft de fouragering weer uitstekend verzorgt en er is gratis sportdrank, banaantjes, koek en Tuc koekjes. Een aardige Nederlandse verkeersregelaar maakt nog een foto van ons "stoere bergendoders"
Na de stop gaat het verder en na een kilometer of 5 staan we ineens, zonder waarschuwing, aan de voet van "de Stockeu" (max. 21%). Na even een klein rondje draaien waarin de ketting even op de triple wordt gelegd gaat het dan zonder vrees naar boven. Oei,da's pittig klimmen! Met veel geluid, maar zonder een moment van twijfel wordt ook de Stockeu aan de zegekar gebonden. Bij het Eddy Merck monument bovenop de Stockeu wordt nog even dit moment -door een aardige passerende Nederlander- op de gevoelige plaat vereeuwigd.
De dip
Na de Stockeu gaat het via Wanne weer terug richting het westen. Na een kilometer of 110 komt zowel bij Cees als ook bij mij "de dip". De heuvels blijven maar komen en de kilometers beginnen hun tol te eisen. Het is vooral goed te merken bij het heuvel op fietsen.Werd in de ochtend de heuvel na de afdaling nog in één keer genomen, nu is het direct terugschakelen naar het lichtere verzet om de benen maar zoveel mogelijk te ontzien. We zetten alle hoop op een goede recuperatie bij de controle post op 125km. Maar de aankomst daar blijkt een grote anti-climax. Het is een stenenveld zonder mogelijkheid even te zitten of te liggen en bovendien blijkt het het water ook nog op te zijn. Een echte "Double-dip"!
Resonerend voorwiel
Gelukkig hebben we voor hetere vuren gestaan en na 10 minuten toch nog even de benen gerekt en gestrekt te hebben gaat het weer verder richting de laatste klim van deze toer: "Côte de la Redoute". Onderweg naar de Redoute begint het weer beter te draaien en bij de Redoute aangekomen kunnen we formeel melden dat "de dip" voorbij is. Maar voordat we daar zijn begint -zonder waarschuwing vooraf- mijn voorwiel ineens een snoeiharde snerptoon af te geven. Het wiel begint te trillen en af te remmen en even denk ik dat het wiel vastloopt. Na de snelheid teruggebracht te hebben tot +/- 10km /uur verdwijnt het geluid en de trilling even snel weer als het gekomen is. Toch het wiel maar even uitgebreid inspecteren maar alles lijkt in orde. Misschien is het tóch de voorrem? Voorrem opengezet, maar na enkele kilometers begint het gedonder weer. Het lijkt er op dat het voorwiel, onder bepaalde omstandigheden, begint de resoneren en daar pas weer mee ophoudt als de fiets bijna tot stilstand is gebracht. Aangezien het toch veilig lijkt om mee te fietsen, en we toch door moeten, fiets ik met het euvel door naar de Redoute. De Fietsenmakers bij de verzorgingspost op de Redoute checken de fiets uitgebreid maar kunnen ook niets ontdekken (lagers ok, geen speling. geen losse spaken etc. etc.). Advies: doorfietsen en thuis met het wiel naar de Fietsenmaker. Zo gezegd zo gedaan.
Côte de la Redoute (max. 20%)
De Redoute is in gezelligheid echt de apotheose van deze toer. Wat een mensen en wat sfeertje. Het begint al op de voet. Er is daar een geluidsinstallatie opgesteld waar de gezellige "Americano Song" uit de speakers schalt. De speaker moedigd de fietsers aan om in het ritme van de song de Redoute op te fietsen: "Kom op mannen, in het tempo van dit nummer naar boven! Houdt dat tempo vast naar boven!" Man, oh, man, wat een feest! Draai het nummer hieronder zelf even en probeer je voor te stellen dat je in dat tempo de Redoute opknalt..:-) Super!
Foto's van sportplaat.nl
Qua inspanning vind ik persoonlijk de Stockeu zwaarder dan de Redoute, maar oh, oh, wat is het gezellig bij de Redoute. Bij aankomst boven is gelijk ook de controle-post gesitueerd en je merkt dat iedereen uitgelaten is. Het grootste deel van de tocht zit er op. De redoute was de laatste serieuze klim en van hieraf is het overwegend afdalen naar Luik. Na een 20 minuten in deze gezellige drukte gefourageerd, gestempeld, gefietsenmakerd (resonerend wiel) en tegen volslagen onbekenden gezellig gekletst te hebben gaan we weer verder.
De laatste loodjes
Dit zijn nauwelijks loodjes te noemen. Grote weg, overwegend bergafwaarts met snelheden tot soms boven de 40 km/uur gaat het heerlijk richting Luik. Wat een lekkere afsluiter! Tijdens deze tocht nog een paar keer het resonerende voorwiel dat tot enig oponthoud (en wazige blikken van medefietsers) leid, maar dan zijn we toch echt weer in Luik. Hier weer dezelfde gezellige verkeerschaos als bij het vertrek. Maar wat kan het schelen, we zijn er. Het doel van 2010 is bereikt! Een heerlijk gevoel!
En zoals altijd smaakt een biertje na binnenkomst enorrum lekker!
Na het overheerlijk biertje was het omkleden in de parkeerkelder. Nadat we de fietsen weer op de auto geladen hadden ging het weer huiswaarts. Na een soepele terugreis waren we zo rond 19.00 uur weer thuis. Een heerlijk bad en vervolgens voor pampus op bed TV kijken. Mission Accomplished!
BIG scoren!
Als leuke bijkomstigheid leverde de koers van vandaag weer 3 extra BIG claims op, te weten de Redoute, de Stockeu en de Wanne. Mijn BIG totaal score komt daarmee op 10 claims. Voor details kun je mijn BIG profiel hier checken.
Garmin leed
Aangezien de Garmin halverwege een vastloper had heb ik helaas geen eigen gegevens dit keer.
En dan: klimmen
Het duurt niet lang en de eerste klimmetjes duiken al op: "Côte d'Embourg" (max.7%) en de "Côte de Chambralles" (max. 20%). Deze worden prima verteerd en na 40km komt de eerste controle in zicht "Ranch Don Diego". Na een smsje naar het thuisfront dat alles prima verloopt stappen we na 5 min. weer op de fiets om verder te gaan.
De Wanne en de Stockeu
Op 70 km arriveren we bij "de Wanne" (max. 13%). Je merkt dat deze klim aanzienlijk langer is dan de klimmetjes tot nu toe. Maar de benen zijn goed en op ritme gaat het lekker naar boven. Onderweg staan een boel Nederlandse toeschouwers en hun enthousiaste aanmoedigingen maakt de klim tot een gezellige happening. Gelijk na de beklimming van de Wanne is de volgende controlepost. "Le Champion" heeft de fouragering weer uitstekend verzorgt en er is gratis sportdrank, banaantjes, koek en Tuc koekjes. Een aardige Nederlandse verkeersregelaar maakt nog een foto van ons "stoere bergendoders"
 |
| LBL, not for the faint of heart... |
 |
| Cees, Eddy en ik..nog nahijgend van de Stockeu |
Na de Stockeu gaat het via Wanne weer terug richting het westen. Na een kilometer of 110 komt zowel bij Cees als ook bij mij "de dip". De heuvels blijven maar komen en de kilometers beginnen hun tol te eisen. Het is vooral goed te merken bij het heuvel op fietsen.Werd in de ochtend de heuvel na de afdaling nog in één keer genomen, nu is het direct terugschakelen naar het lichtere verzet om de benen maar zoveel mogelijk te ontzien. We zetten alle hoop op een goede recuperatie bij de controle post op 125km. Maar de aankomst daar blijkt een grote anti-climax. Het is een stenenveld zonder mogelijkheid even te zitten of te liggen en bovendien blijkt het het water ook nog op te zijn. Een echte "Double-dip"!
Resonerend voorwiel
Gelukkig hebben we voor hetere vuren gestaan en na 10 minuten toch nog even de benen gerekt en gestrekt te hebben gaat het weer verder richting de laatste klim van deze toer: "Côte de la Redoute". Onderweg naar de Redoute begint het weer beter te draaien en bij de Redoute aangekomen kunnen we formeel melden dat "de dip" voorbij is. Maar voordat we daar zijn begint -zonder waarschuwing vooraf- mijn voorwiel ineens een snoeiharde snerptoon af te geven. Het wiel begint te trillen en af te remmen en even denk ik dat het wiel vastloopt. Na de snelheid teruggebracht te hebben tot +/- 10km /uur verdwijnt het geluid en de trilling even snel weer als het gekomen is. Toch het wiel maar even uitgebreid inspecteren maar alles lijkt in orde. Misschien is het tóch de voorrem? Voorrem opengezet, maar na enkele kilometers begint het gedonder weer. Het lijkt er op dat het voorwiel, onder bepaalde omstandigheden, begint de resoneren en daar pas weer mee ophoudt als de fiets bijna tot stilstand is gebracht. Aangezien het toch veilig lijkt om mee te fietsen, en we toch door moeten, fiets ik met het euvel door naar de Redoute. De Fietsenmakers bij de verzorgingspost op de Redoute checken de fiets uitgebreid maar kunnen ook niets ontdekken (lagers ok, geen speling. geen losse spaken etc. etc.). Advies: doorfietsen en thuis met het wiel naar de Fietsenmaker. Zo gezegd zo gedaan.
Côte de la Redoute (max. 20%)
De Redoute is in gezelligheid echt de apotheose van deze toer. Wat een mensen en wat sfeertje. Het begint al op de voet. Er is daar een geluidsinstallatie opgesteld waar de gezellige "Americano Song" uit de speakers schalt. De speaker moedigd de fietsers aan om in het ritme van de song de Redoute op te fietsen: "Kom op mannen, in het tempo van dit nummer naar boven! Houdt dat tempo vast naar boven!" Man, oh, man, wat een feest! Draai het nummer hieronder zelf even en probeer je voor te stellen dat je in dat tempo de Redoute opknalt..:-) Super!
Foto's van sportplaat.nl
 |
| Tijger Cees! |
 |
| En de "Buffel van Den Haag"...:-) |
De laatste loodjes
Dit zijn nauwelijks loodjes te noemen. Grote weg, overwegend bergafwaarts met snelheden tot soms boven de 40 km/uur gaat het heerlijk richting Luik. Wat een lekkere afsluiter! Tijdens deze tocht nog een paar keer het resonerende voorwiel dat tot enig oponthoud (en wazige blikken van medefietsers) leid, maar dan zijn we toch echt weer in Luik. Hier weer dezelfde gezellige verkeerschaos als bij het vertrek. Maar wat kan het schelen, we zijn er. Het doel van 2010 is bereikt! Een heerlijk gevoel!
 |
| Het "bewijsmateriaal" |
BIG scoren!
Als leuke bijkomstigheid leverde de koers van vandaag weer 3 extra BIG claims op, te weten de Redoute, de Stockeu en de Wanne. Mijn BIG totaal score komt daarmee op 10 claims. Voor details kun je mijn BIG profiel hier checken.
Garmin leed
Aangezien de Garmin halverwege een vastloper had heb ik helaas geen eigen gegevens dit keer.
Ik vondt nog wel een overzicht van een andere rijder, dus die heb ik hieronder maar gezet ter illustratie.
0 reacties:
Een reactie posten