De dag heeft even een paar kleine startproblemen. Als allereerste vergeet ik mijn hotel op de foto te zetten zoals ik dat bij de meeste overnachtingen doe. Dat had ik me voorgenomen maar schiet er bij vertrek bij in. Het tweede dingetje is dat ik mijn helmmutsje en handschoenen kwijt ben als ik mijn spullen aan het inpakken ben. Dat kan nog vervelend worden als ik de Pyreneen over ga en het is koud en/of nat. Ik heb gelukkig nog wel een tweede paar handschoenen bij me, maar het irriteert me dat ik ondanks al mijn uitgebreide controles ze toch klaarblijkelijk ergens heb laten liggen. Adem in, adem uit.... er is niets meer aan te veranderen dus ik besluit mijn dag er niet door te laten verpesten.
Na een kilometer of tien, vlak voor het dorpje Marcilly-en-Beauce, loop ik tegen de volgende uitdaging aan. Het asfaltweggetje kruist door middel van een bruggetje een enkelvoudig treinspoor. Tot mijn grote verbazing is de hele brug verdwenen en stopt de weg abrupt. Aan de andere kant van het spoor loopt het weggetje doodleuk verder alsof er niets aan de hand is. Als het oorlog was geweest zou je denken dat het bruggetje opgeblazen was.
Maar dan slaan accuut mijn jarenlang opgebouwde vossenrit reflexen toe. Ik duik met de fiets het zandpad langs het spoor af. Vervolgens gaat de fiets als volleerd veldrit rijder op de schouder, ik kijk naar links, ik kijk naar rechts, en ik kijk nog eens naar links(verkeersdiploma lagere school), geen trein te bekennen en ik steek het spoor over. Aan de andere kant van het spoor jump ik weer op de fiets en werk mij via het zandpad aldaar weer omhoog naar de weg. En hoppa! Ik zit weer op de route. Er moeten grotere obstakels komen om mij de weg naar Santiago te belemmeren.
Weer een tiental kilometers zie ik ineens een Santiago fietsert langs de weg staan. Ik rijdt er naar toe en het blijkt Hans Dorrestein ( Dick) te zijn die ik op dag 8 van Compiegne naar Epone heb ontmoet. Het is een leuke verrassing. We zijn verbaasd elkaar te ontmoeten omdat ik op mijn racefiets bijna twee zo snel fiets als hem, maar bij nader inzien blijkt het niet zo gek te zijn. We rijden ongeveer dezelfde dagafstanden en zijn op de route bij elkaar in de buurt gebleven.
We fietsen al pratend verder en besluiten na een uurtje een bak koffie te gaan drinken bij een cafeetje in het centrum van Chateau-renault. Net als we aan de tweede back koffie toe zijn kom ineens Philippe aanrijden. Philippe is ook een Santiago ganger en Dick heeft hem al eerder ontmoet. We drinken met zn drieen nog een bak koffie en gaan dan weer verder. Al snel na het vertrek duikt Philippe de route af een dorp in. Hij zwaait nog even gedag en weg is hij. Die kom ik ongetwijfeld later wel weer een keer tegen. Ik fiets met Dick verder en we kletsen lekker waardoor de tijd snel voorbij gaat.
Inruilen? 2PK voor 1PK. Klinkt als een goeie deal.
En dan nu even het gebruikelijke cliche:
Zoek de verschillen!
Na een kilometer of zestig neem ik ook afscheid van Dick. Hij is moe en wil even rusten. Ik wil juist graag nog even gas geven, want rijdt de hele dag al met de handrem er op. We nemen afscheid maar dat zal ook vast niet voor lang zijn. Ik zal hem de komende week ook vast nog wel weer ergens tegenkomen.
Ik vindt het nu al leuk en dan moet de rustdag nog beginnen. Het is nu rond vijfen en ik ga zo dadelijk de stad verkennen en maar eens kijken of ik een betaalbaar diner kan scoren. Tot morgen!
p.s. Onderweg herinnerde ik me ineens weer waar mijn helmmuts en handschoenen waren gebleven. Ik had ze gisteren in een lege bidon gestopt om ze ergens kwijt te kunnen en daar zaten ze uiteraard nog gewoon vrolijk in.. Probleem ook weer opgelost. Nog niets verloren dus :-)
De strava dag etappe is hier te vinden.
Dagafstand: 75km
Tot nu toe gereden: 902km
Nog te gaan: 1512km
3 reacties:
Weer n rustdag ???? wanneer ga je nou echt beginnen ??? whaaaaaa ZETTUMOP
Nee hoor! De Camino is geen 'ZETTUMOP'-zaak. De Camino is geen prestatietocht maar een beleving. En het is mooi dat Johan precies beschrijft wat veel -zo niet elke- caminofietser meemaakt. Mooi verwoord door de Vlaming Frank. Hij schreef enkele jaren geleden al:
"De camino is gaan, verder gaan, mensen ontmoeten, zich hechten aan sommigen en ze weer los laten, hen soms terug ontmoeten, veel alleen zijn, soms te veel, genieten van de stilte, de landschappen, de geschiedenis achter de kloosters en kerken, denken aan de pelgrims van eeuwen en eeuwen, hopen dat je fiets je niet in de steek laat, denken en nog eens denken, maar je tijd daarvoor nemen, niets ‘moet’, alles mag, je kiest zelf maar, mensen missen, blij zijn dat je je fototoestel toch niet verloren bent na tien minuten zoeken, dingen verliezen, overleven, soms ‘struggle for life’ maar dat wist je op voorhand …"
Precies wat Johan beschrijft: mensen ontmoeten, loslaten en weer ontmoeten. En blij zijn dat je toch niet je handschoenen bent kwijt geraakt. Alhoewel, er zijn weinig pelgrims die thuiskomen zónder onderweg wat kwijt geraakt te zijn. Bedoeld of onbedoeld. Bij Johan zal dat nauwelijks kunnen voorkomen. Hij heeft vrijwel geen bagage bij zich.
Dat 'struggle for life' heeft Johan meegemaakt in de eerste dagen met veel regen en kou. En mogelijk heeft straks Spanje nog wat 'struggle for life' in petto. Maar misschien wordt Spanje wel één groot feest. Een fiesta del sol met tapas, cerveza, vino tinto en veel mooie dorpen en steden.
Voor nu: geniet in Tours. Het is een mooie stad met gezellige pleinen. En het weer is fantastisch.
Geen geleuter gaan met die banaan hahahaha ZETTUMOP
Een reactie posten